Een verscheurende keuze tussen Love Of My Life van Queen en La Chanson Des Vieux Amants van Brel. De song van Queen omwille van de genialiteit van Mercury, niet zozeer als zanger maar als songschrijver, de immer geweldige gitaar van Brian May en de prachtige harmonieën in de samenzang.
Hun eerste vier albums, te weinig gekend en nauwelijks au sérieux genomen door een zogenaamd kennerspubliek, barsten uit hun voegen van muzikale spitsvondigheden en zijn wat mij betreft straffer dan sommige albums van Bowie, Beatles, Beach Boys, Pink Floyd en andere grote generatiegenoten. Wanneer ze daarna wereldhits aaneen beginnen te rijgen hoeft het voor mij niet meer zo.
En welke zichzelf respecterende Belgische muzikant kan Jacques Brel negeren? Ongebreidelde passie, taalkundig vakmanschap, een stem buiten categorie en oh zo charismatisch doch tegelijkertijd de bescheidenheid zelve. Hij speelt zalen plat van Moskou tot New York, in het Frans nota bene, om er op z’n 38ste de brui aan te geven met als reden alles gezegd te hebben wat er gezegd moet worden. Hij bezeilt de wereldzeeën en vult de laatste jaren van zijn leven door met zijn tweemotorige vliegtuigje koerier te spelen voor de locals van de Markiezeneilanden. Niks mis met Ne Me Quitte Pas, maar dat kent iedereen al, dus ik raad jullie aan om wat tijd te investeren in het tedere La Chanson Des Vieux Amants en de rest van zijn oeuvre.
