Als een zachte golf komt dit nummer over je heen. De donkere, mysterieuze sfeer, gevat in een vrij eenvoudige muzieklijn, doet ons toch wel wegdromen naar andere, zelfs onaardse werelden. Het loungegehalte van deze song is dan ook vrij hoog. De man op de mondharmonica (Steven Sarrazyn) doet iets simpel, doch geniaal, dat deze song halverwege nog verder laat opstijgen.
Er wordt gebruik gemaakt van traditionele instrumenten. Toch doet het geheel vrij modern aan, waardoor het positief afwijkt van de gemiddelde kleinkunst. De frontstem, verzorgd door Rankert Coenewaldt, vergezeld door maar liefst drie backings, is goed gebalanceerd met de stijl van de muziek. Je moet je evenwel goed concentreren om de tekst overal te verstaan. Wat toch niet onbelangrijk is bij dit soort nummers. De klanken van de stem en die van de andere instrumenten golven vaak in elkaar over, waardoor de tekst soms naar de achtergrond verdwijnt. Maar dit neemt niets weg van de totaalsfeer.
Op het einde van de clip volgt bijna een slag op de drum, daar zitten wij zeker op te wachten!
Francis van den Broeck