Er was nogal wat om te doen. Nogal wat hullaballoo. Maar dat is normaal, in het geval van het groepje genaamd The Rolling Stones. Ze gaan er namelijk nog eentje uitbrengen, een lp, en die zal heten Hackney Diamonds – een verwijzing naar de buurt waar ze ooit, in Londen, begonnen.
Daarop is het nog wachten tot de bladeren definitief gevallen zijn maar er is al de single, Angry. En ja, wat moet je gaan schrijven over een roedel eewig jonge honden die Beggars Banquet (’68), Let it Bleed (’69), Sticky Fingers (’71) Exile On Main St. (’72) en Some Girls (’78) maakten?
Nee, we doen er niet het zwijgen toe. Zijn de Stones nog relevant, is de vraag. En het antwoord is ja, ze spelen qua onversneden (oeps, slip of the tongue) rock-‘n-roll nog iedereen naar huis. Want dit is lol, ook al onversneden, dit is wat rock-‘n-roll hoort te zijn: opwindend en hopend op opzwepende seks vannacht. Ook al zijn ze tachtig. En zijn van de originele bezetting enkel Mick en Keith nog over. Enfin, dat ze nog lang mogen doorgaan. En dat wij ze nog lang mogen mogen!
