Waar is de tijd? De tijd van het omkieperen van flikkenkarren en het gooien met dingen naar iedereen die je ook maar even stoort? Maar laat ons hier niet vervallen in nostalgie, daar is straks – oh dennenboom – nog tijd genoeg voor.
The Men zijn dus zeer zeker mannen die uit New York komen en ze nemen geen gevangenen. En ze zijn al een tijdje bezig, ze hebben al wat platen uit, meer dan jij tot one-two-three-four kan tellen en dit is de single, Pony, en in februari komt hun lp uit, de zoveelste, dus, maar we gaan het nu over de single hebben.
Lang geleden dat we stomweg op een landmijn stapten. Wat zaten wij eigenlijk te doen in Afghanistan? Juist, ja, die meditatiecursus of een bermbom ontweken maar, helaas, is dit er één. Want dit knalt, dit is een slag in de lever en denk aan hun stadsgenoten genaamd Ramones en denk aan dingen die exploderen en explodeer zelf. Punkrock is niet dood. Zolang als bandjes als The Men dat volhouden, tenminste. Nu wij nog.
