Over The Many Moons weten we eigenlijk weinig of niks. Hoeft ook niet, wel is het een Belpopweetje dat de band werd opgericht door onder meer Jan Goossens, ooit de man van The Candy Men. Een nu wat vergeten Belpopbandje, maar dat in 1990 toch maar lekker de halve finale van de Rock Rally haalde. Mooie papieren die uiteindelijk niet zo veel uithalen, want dertig jaar later is er geen mens die dit zich nog herinnert. Was The Candy Men nog goed voor een stevige portie onversneden rock, dan wordt met The Many Moons uit een compleet ander vaatje getapt.
Een viertal maanden terug verscheen hun single The Colour Crime dat ging over het vuile beest dat racisme heet. Nu is het duo er opnieuw met Feather Crowns. Trek meteen maar je geitenwollen sokken aan, want dit is een pure hippiesong.
Niet erg, want voor ons blijven de plaatjes van Fairport Convention nog altijd een pak beter dan die van pakweg The Kooks. Een rustige song waarvan je zou denken dat het een hymne van een sekte is, terwijl Jans diepe stem doet denken aan Johnny Cash.
Dat Feather Crowns niet spek is voor ieders bek staat sowieso buiten kijf, want er is niks hips aan dit plaatje te bespeuren. Wie evenwel opteert voor kwaliteit komt des te meer aan zijn trekken. Doorbreken zullen ze nooit, ook al zou het ons verbazen moesten de twee nog dromen van de wei van Werchter.
