Wie in 1992 in Engeland kon zijn, in Londen vooral, kon best eens iets meemaken. Het was er de gewoonte om op donderdagavond naar ‘Top of the Pops’ te kijken, iets zo gereguleerd als afternoon tea. Een traditie, zeg maar.
Schrijver dezes was er en keek met cockney-vrienden. En we zagen een zangeres in een doorkijkblouse die – we leunden dichter naar het scherm – helemaal geen zangeres bleek te zijn maar wel Brett Anderson, heel androgyn, heel erg koketterend daarmee terwijl hij eigenlijk gewoon heel straight is maar in Albion koketteren ze wel vaker met geaardheden allerhande.
Suede. Er zat glam in, gecounterd door pure rock-‘n-roll en dat leverde schitterende, spetterende, opwindende singles op als Animal Nitrate en Trash en het meesterwerk op 33 toeren, Dog Man Star.
Dan kwam de heroïne, Anderson spoot zijn aders in rare kronkels maar eigenlijk is Suede nooit ver van weggeweest. Alsof ze dat ooit hadden gekund, wegens té goed.
Dit is de single, puur Suede, knipoog naar vroeger, gitaren trashen, het galmt en kalmeert en windt op tegelijk. Dit dient een mens te horen. Zoals hun nieuwste album, uit de zestiende. Een mens kan daar zo haar/zijn voordeel mee doen.