Als dat is hoe verdwalen klinkt, moet je niets anders doen. Er zijn zeker een paar bands die in je opkomen als je naar Crystal Bowl Filled With Feathers luistert. Vooral Amerikaanse muzikanten. Waarom zou je dan ook naar dit nummer moeten luisteren? Omdat het prachtig gezongen en gespeeld is.
Wanneer je in je auto stapt en wegrijdt. Omdat er niets van de stad overblijft behalve het verleden. Wanneer je de toekomst niet kent. Maar je moet verder. Als de kristallen bol je in eerste instantie niet helpt. Omdat je niet weet waar de veren over gaan. Als dit liedje wordt afgespeeld in je oude Chevrolet op je oude radio, dan kan je verdwalen het perfecte verdwalen zijn. Niemand weet waar je bent. Niemand weet wie je bent. En de gezichten van de mensen uit je verleden vervagen in je geheugen.
Dit is niet langer de Stash van Sadness die zingt. Dit is een Stash waarvan de jaren op zijn gezicht geschreven staan. We weten niet of hij nog ergens wil komen. Nu is hij nog onderweg en dat is absoluut genoeg. Zolang de motor van de Chevrolet nog draait. Zolang de volgende stad niet in zicht is. Crystal Bowl is zo’n nummer. Het krijgt een bepaalde betekenis als je niet weet waar je heen moet. Voor dat soort liedjes moet je dankbaar zijn.
