Redenen om jaloers te zijn op Mick Hucknall (1): hij was één van de weinigen die er écht bij waren op vrijdag 4 juni 1976 in The Lesser Free Trade Hall in Manchester. The Sex Pistols speelden er toen en daar de wereld zoals we die kenden in de vernieling en in het publiek zat of stond ook wat later Joy Division zou worden.
Redenen om jaloers te zijn op Mick Hucknall (2): zijn geld. Hij kweekt wijn in Californië en hij kan zich dat permitteren want zijn groepje, Simply Red, verkocht miljoenen platen – ook op de wekelijkse markt in jouw dorp. En dat is allemaal niet zo slecht voor iemand die op school ooit ongetwijfeld voor ‘Lelijke rosse!’ werd uitgescholden en verrot geschopt werd.
Simply Red maakte verrukkelijke, warme Britse soul. Hun eerste lp, uit 1985 en genaamd Picture Book, is en blijft een klassieker wegens de pijn in de stem van Hucknall en uit een tijd dat hij nog z’n eigen kots uit een plastic beker diende te drinken in plaats van de later geperste druiven uit zijn wijngaard(en) uit glazen van kristal. En later, altijd maar dat later, werd Simply Red een multinational. Goeie songs, daar niet van, maar vooral gericht op jullie en onze bankkaartgegevens.
En nu is er de nieuwe single en dat is geen slechte single (Zelfs een hele goeie!) maar ooit waren ze beter, zoals vrijwel iedereen ooit beter was lang geleden, toen we met z’n allen nu eenmaal beter waren. Maar de stem blijft. Goeie stemmen blijven altijd duren en dat altijd zal wel voor eeuwig zijn en en en en…
En op 18 juni op TW Classic.
