En toen brandde Engeland. Niet belegerd door Schotten en Ieren en Welshmen en niet langer door de Spaanse Armada want dat was eeuwen geleden. De aarde van het eiland was evenwel opengescheurd. Het zonk. Geen jobs, zelfs geen niks.
In dat klimaat – slagregens, beetje killig – ontstonden Sex Pistols. Johnny Rotten – haat druppelend uit zijn door meningitis vervormde ogen – ging er zijn ding doen en hij wilde het nu en toen en daar.
De Pistols waren opgezet als een bandje dat t-shirts kon verkopen uit de winkel van Malcolm McLaren, die hun manager was en hen zei wat ze moesten doen en vooral niet doen.
Ze luisterden niet. Ze deden – met Rotten aan de leiding – vooral wat ze wilden. Deden Het Eiland beven zo rond de eindejaarskoopjes, 1976, met Anarchy in the UK. Maar het werd nog véél erger.
Want in juni 1977 vierde de Queen haar zilveren jubileum op de troon en dat deed ze vorige week ook, maar dan platina. En net dan, die eerste week van juni ’77, kwam God Save The Queen uit. Hun tweede singeltje en de eerste werd al geboycot door hen die er niks van afwisten. Niks veranderd, hoor.
Public enemy number one. Wat werden ze gehaat en uitgespuwd door mensen met afbetalingen op hun conto die toch tijd en geld hadden om Sex Pistols te haten. Je kon hen ook moeilijk negeren: een zot (Rotten) als zanger en een psychopatische junk (Vicious) als bassist die maar twee lijnen beheerste: die van poeder én die baslijn van Hang on to Yourself van Bowie.
Natuurlijk ging het grandioos fout in een ‘grand finale’ in de zuidelijke staten van ‘The land of the free’. Maar dat was later. Maar vijfenveertig jaar geleden brandde Engeland. Let it burn.
