Oké. Wat eerst, de geschiedenisles of meteen eens goed lachen? De vox populi slaat over naar het eerste en groot gelijk, want wie is die Peter Gabriel nu weer?
Hij was (geen punten te verdienen, sorry) de frontman van Genesis, één der uitgestorven mastodonten uit het begin der jaren zeventig. En die kwamen helaas niet alleen: denk in zweterige nachtmerries terug aan Emerson, Lake and Palmer. Aan Yes. Aan elke progroggroep die zes plaatkanten vulde – dat heette concept-lp, in die tijd – met daarop evenveel songs, handelend over de invloed van de voorspellingen van Nostradamus op het assimilatievermogen der mensheid, gezien door de psychologie van Freud. Geeuw. Of beter: kots.
Nu ging Gabriel in 1977 solo en dat was verre van een slecht besluit. Want op zijn eerste lp stond Down The Dolce Vita en de stadionhymne Here Comes The Flood. Met dat laatste hebben we minder; er komt een Luminous Dash-stadion maar de werken liggen stil want de werkers luisteren tijdens de werkuren naar Genesis, mét Peter Gabriel. Brrr.
Peter Gabriel. Ja, die. En op zijn te verschijnen zoveelste lp, i/o, staat deze single, verschenen met Driekoningen want dan was het volle maan. En dan? Awel, Gabriel laat het verschijnen van zijn songs plannen door de maancyclus. Met andere woorden: met elke nieuwe maan een nieuwe. En uiteraard hoort bij elke song een kunstwerk. In zijn woorden: “We willen met elke song en elke maancyclus komen tot een voor iedereen toegankelijke dataglobe.”
Iemand nog bij bewustzijn? Iemand?
Men kan er beter mee lachen. Dat doet vooralsnog geen zeer. Panopticom daarentegen…
Oh ja: ons stadion is nog niet af tegen dan, dus speelt Peter Gabriel op 6 juni in het Sportpaleis.