Er is natuurlijk die anekdote over het rijkgevulde leven van John Michael Osbourne. Over hoe die in de jaren zeventig en tachtig de dingen over hem liet komen. Zoals vijf liter cognac. Daags. Dat deden er wel meer in die dagen van vrijheid en blijheid maar ze zijn nu dood. Enkel Keith Richards en bovenstaande hebben nog een leven.
Nee, wat ik wou zeggen, als onderstaande: Ozzy wandelde een afkickcentrum binnen. Want gediplomeerde dokters hadden hem ingefluisterd, ja, zelfs bevolen om er iets aan te doen. Aan wat? Het eindeloze hijsen? Goed, Ozzy wandelt en wankelt binnen in de Rehab en vraagt waar de bar is. Want de gediplomeerde dokters hadden het met gloeiende naalden in zijn lever geëtst dat hij moest leren omgaan met drank. Hij dacht dat hij er kon leren omgaan met drank. Hij had het mis.
Ja en ja en nog eens ja: zijn groepje, Black Sabbath, heeft het ademhalen veranderd wegens de eerste – toch Britse- metalband. Er doken schimmen uit graven op. Nachten vielen en het werd winter, die allereerste keer…
En nu is er Patient Number Nine. Een single. En, het publiek, in angstige spanning: ‘Is het een goeie?’
Nee.
Het is niet omdat Jeff Beck, koning van de zes snaren, erop meespeelt. Ozzy doet zijn ding, schreeuwt in wanhoop naar echtgenote Sharon. Dit was best oké geweest in de jaren tachtig met MTV en – in Ozzy’s geval – Courvoisier maar deze vlieger gaat niet meer op. Dit is plat, opgenomen in een operatiekamer, steriel als mondmaskers en ja, Ozzy zal straks sterven en sorry, Ozzy, wij ook. No offence.
Uit op 9 september. De lp/cd/het braaksel vol vleermuizenbeendertjes. Dit was, helaas, enkel de single.