SPINNING COIN – Ghosting (Domino)
In 2017 verscheen het debuut Permo van het Schotse Spinning Coin. De band uit Glasgow sleepte onmiddellijk een contract met Domino in de wacht en kreeg landgenoot Edwyn Collins als producer. In de loop van de jaren moest de band afscheid nemen van bassist Cal Donnely die vervangen door de Canadese Rachel Taylor. Taylor mocht niet in England blijven dus volgde frontman zanger en songschrijver Sean Armstrong haar naar Berlijn. Op 21 februari verschijnt hun tweede album Hyacinth. En aan deze single te horen zal de nieuwe schijf weer een topper worden. Spinnning Coin heeft zijn eigenzinnige geluid behouden ook al was er de line-up wissel. Armstrong klinkt op deze single wel weer alsof hij heel veel pijn heeft, maar dat past dan weer perfect bij deze song. Wie weet wordt Spinning Coin wel de revelatie van 2020. (Bart Verlent)
JIMI FLOYD – Cosmic Mess (1631291 Records DK2)
Jimi Floyd, dat zijn twee kierewiete Hollanders die volgens hun eigen legende ooit vanuit de ruimte in het nergens van nergens landden, rondkeken, en wat ze zagen niet leuk vonden. Dus gingen ze muziekjes maken om daarmee de toestand van deze planeet aan te kaarten. Even ernstig wezen, denkt een mens dan. Maar ernst is te mijden en de muziekjes, ja, daar draait het om. Hun eerste raket is de geweldige debuutsingle Cosmic Mess: daar zit Atari Teenage Riot in, dat dreunt, dat pompt op. Jimi Floyd: laat hen alstublieft nog lang op deze planeet blijven. (Hans Verhoeven)
MORRISSEY – Bobby, Don’t You Think They Know? (BMG)
Bobby, Don’t You Think They Know? Of Bobby dat weet is ons een raadsel, waar Morrissey het eigenlijk over heeft en wie die Bobby dan wel is eigenlijk ook. Maar: Mozzer is terug. Na een nogal middelmatig cover-album waarop echt niemand zat te wachten, pakt Morrissey nu uit met een nieuwe single, het potente en soulvolle Bobby, Don’t You Think They Know? Op deze single wordt Morrissey bijgestaan door de souldiva Thelma Houston. De stemmen van de eigenzinnige Brit en Houston accorderen erg goed met elkaar. Dat en het pompende orgeltje en die heerlijke saxpartijen maken deze song tot een echt feest. Van bij de eerste luisterbeurt waren we verk(n)ocht. Jawel, Morrissey schreef een straffe song. En dit is materiaal dat zich kan meten met het beste werk uit diens solocarrièrre. Bobby, Don’t You Think They Know? is de veelbelovende voorbode voor het op 20 maart te verschijnen album I Am Not A Dog On A Chain. Als de rest van de album ook zo verkwikkend klinkt, dan is ‘Mozzer’ wel degelijk terug. (Mark Van Mullem)
COURTING – Football
“Jajajajaja!” Dat was de reactie hier in het tehuis. Courting, dat zijn vier jongens uit Liverpool in wiens jongenskamers het vol vaantjes hangt en het ruikt er naar sokken en Clearasil. Ze houden van voetbal, bier en meisjes en ze hebben een tweede single uit. Football heet die, Cockney Rejects hielden daar ook van maar dit is veel beter, dit is een kopstoot na de match, Wreckin’ Bar van The Vaccines maar dan sneller, adrenaline in het rood, en in het tehuis hier komen ze zo met mijn pillen. (Hans Verhoeven)
HAMERKOP – The Splendour That Was Rome (V2)
Als Annabel Alpers van Bachelorette de krachten bundelt met Adam Cooke, bekend van zijn drumwerk voor Beach House en Future Islands, dan levert dit een dansbare mix van elektronica en pop op. Beiden heten ze gewoon Hamerkop en op 7 februari zal de debuutplaat Remote uitkomen. We stellen jullie nu alvast de single voor die als voorloper wordt uitgestuurd, The Splendour That Was Rome. Het nummer weerspiegelt disco, electro en kraut en pompt dit geheel op tot een heerlijke popsound. Genregrenzen worden op een vertrouwd aanvoelende manier overschreden, experimenteel enerzijds en toch toegankelijk anderzijds. (Hans Vermeulen)
SOCCER MOMMY – Circle The Drain
Sophie Allison pakte in 2018 zwaar uit met het geweldige album Clean. Haar band Soccer Mommy is nu klaar voor het vervolgverhaal van operatie ‘verover de wereld’ met de nakende release van opvolger Color Theory. Het wordt een persoonlijke plaat die uiting geeft aan alle factoren die haar de afgelopen tijd langzaam kapotgemaakt hebben, of daar toch hun stinkende best voor deden. De plaat moet het gevoel geven die een stoffige muziekcassette ook uitlokte die je na jaren uit de vergetelheid haalt. Ondanks het feit dat de melodie ook hier uitbundig lijkt, wordt een dieperliggende boodschap van ontreddering en verval bezongen. Heftig! The Cure hoor je in de gitaar opduiken, het geheel klinkt als Avril Lavigne in een softe versie, maar wees maar zeker dat je dit deuntje na drie luisterbeurten een hele dag loopt te neuriën op de werkvloer. (Hans Vermeulen)
DANIEL NORGREN – Dandelion Time (Super Puma Records)
Daniel Norgren is een Zweed die er in de uitgestrekte bossen z’n instrumenten uit bomen hakt. IKEA is ook Zweeds, we zeggen het maar. Uit het vorig jaar verschenen Wooh Dang heeft hij nog een singeltje geknepen: Dandelion Time, dat als vanouds klinkt als gammel gerammel van gamellen en op Rain Dogs had kunnen staan. “Maar waarom vallen jullie me hier mee lastig?”, horen we vragen. Wel, omdat Norgren op 3 februari in het Koninklijk Circus staat. En het is daar bijna uitverkocht. Wij hebben onze bronnen. (Hans Verhoeven)
WILMA ARCHER- Last Sniff (V2)
Wilma Archer, de naam zegt je wellicht nog helemaal niks maar ongetwijfeld zal dat op korte termijn veranderen. De man bracht eerder al wat ep’s uit onder de naam Slime en komt in april met een volledig album onder zijn nieuwe (echte) naam Wilma Archer. Een multi-instrumentalist die eerder al de productie deed voor Jessie Ware. Daarnaast deed hij ook vocalen voor Nilüfer Yanya en de lichtelijk fantastische Sudan Archives. Het album A Western Circular, waar deze Last Sniff zal op staan, komt uit op 3 april 2020 met een hele parade aan gastmuzikanten: MF Doom (een Britse hiphopper die heel erg in de lift zit) en ook Sudan Archives. Net als bij deze rijzende ster is de muziek van Archer een kruisbestuiving van hiphop, jazz, soul en een flinke dosis klassieke instrumenten. Jawel in deze hiphop geen diepe bassen maar tikjes van een neutronoom en … strijkinstrumenten. Fans van Guru’s Jazzmatazz en Blood Orange zullen dit ongetwijfeld heel lekker vinden. Tekstueel gaat het over een nietsontziende drugdealer die enkel uit is op geld verdienen en een gevaarlijk kat-en-muis-spel speelt met de politie. Gangsta hiphop die niet mis zou staan op Klara dus. (Wout Meganck)
CREEPER – Annabelle
Het is alweer een tijdje geleden dat we iets hoorden van Creeper, maar hier zijn ze met hun nieuwe single Annabelle. Toegegeven, Creeper had reeds in de herfst opnieuw van zich laten horen met Born Cold, maar we wisten toen nog niet dat ze van plan waren in mei hun tweede album Sex, Death & The Infinite Void uit te brengen. Volgens Creeper is Annabelle een satanistisch anthem voor hun fans geworden. Ons deed het wat denken aan de goede jaren van The Psychedelic Furs, met misschien een ietwat moderner klankgenre. In elk geval, geen te verwaarlozen compliment. Dat de groep het goed doet is eveneens te zien aan hun aanwezigheid op grote podia als de Graspop Metal Meeting die bijvoorbeeld ook Iron Maiden en Airbourne zullen ontvangen. Allen daarheen op 18 juni dus. (Kennet De Bondt)
INHALER -We Have To Move On (Polydor)
Ierland, een eiland platgeslagen door slagregens en hardnekkig katholicisme. Dat laatste leidde al eens tot opstand, ook in de rock-‘n-roll, maar verwacht zulks niet van Inhaler. We Have To Move On is hun vierde single en het is een goeie. Alleen klinkt het allemaal zo braaf, zo volgzaam… Zeg jongens, gooi die verrekte synthesizer uit het repetitiehok en ga eens vlammen, word eens kwaad. Doe iets Iers. Dan komt het ooit nog goed. Goed nieuws: op 3 maart spelen ze in de Trix. Slecht nieuws: uitverkocht. Gotcha! (Hans Verhoeven)
GREG DULLI – Pantomima (Royal Cream/BMG)
Wie we daar hebben! Greg Dulli! Jawel, die Greg Dulli die op 21 februari z’n soloplaat Random Desire zal uitbrengen na een intense periode van interne strubbelingen (het pad van The Afghan Whigs liep nooit over rozenblaadjes, maar over de stenen van Parijs-Roubaix) en de dood van gitarist Dave Rosser. Inmiddels hebben we de single, Pantomima, voorzien van een knappe video waarin Dulli eer betoont aan All That Jazz, de filmklassieker uit ’79 van Bob Fosse. Maar het gaat hier om de muziek, en die is goed tot zeer goed met als vanouds traag ontwakende drums en pulserende gitaren. Dus roepen wij blijgemutst: welkom terug, Greg Dulli! Oh ja: op 27 maart in de Muziekodroom, ’s anderendaags in Trix. (Hans Verhoeven)
PEARL JAM – Dance Of The Clairvoyants
Pearl Jam is zo ‘n band die je liefhebt of volstrekt waardeloos vindt. Ze hebben hun eigen sound en de karakteristieke bariton stemkleur van Eddie Vedder draagt hier grotendeels toe bij. Het laatste wat we hoorden van de Amerikaanse band dateert intussen van 2018 toen de eenzame single Can’t Deny Me plots uit het niets verscheen en ook op geheel niets uitmondde. Geen album dus, maar de fans waren toch even gesust. Op 27 maart mogen we echter het nieuwe album Gigaton verwachten, en het nummer Dance Of The Clairvoyants geeft ons een voorsmaakje. Wie snakt naar het typische Pearl Jam-geluid blijft wat op zijn honger zitten: blijkbaar is de band aan het experimenteren geweest in een nieuwe stijl en met nieuwe geluiden. Of dit een verbetering is, kan elke fan van de groep uiteraard voor zichzelf uitmaken. Er is niets aan te doen: wie het wil weten zal het bijna vijf minuten lange nummer moeten uitluisteren. Feit is wel dat de machine terug draait en toert, en niet een klein beetje: op 2 juli mogen we de jongens uit Seattle bijvoorbeeld verwachten op Rock Werchter, wat een onderdeel is van de Europese tour in juni en juli. (Kennet De Bondt)
M. WARD – Unreal City (Anti Records)
Misschien best 3 april aankruisen, want dan komt Migration Stories, de nieuwe van M. Ward, op de vrije markt. We hoorden al veel goeds op Migration Of Souls, de eerste single daaruit, en nog veel beters op de tweede, Unreal City. Even geen bluesy folk maar een wijd waaiende popsong die van Electric Light Orchestra kon zijn; één van die plaatjes met ‘Instant Goed Gevoel’ op het hoesje. Nee, M. Ward kan bij ons weinig misdoen. Op muzikaal vlak dan toch, het mannelijke deel van de arbeiders hier in de zoutmijn vergeeft het hem nooit dat hij al twaalf jaar met het eeuwig mooie meisje Zooey Deschanel in She & Him zit. Bastard! (Hans Verhoeven)
(SANDY) ALEX G (Bad Man)
Ze noemen hem wel eens de Ellioth Smith van zijn generatie, Alexander Giannascoli, beter gekend als (Sandy) Alex G en volgens ons is dat niet overdreven. In september 2019 trakteerde hij ons op een parel van een album House Of Sugar. Het chaotische album staat vol nummers die elkaar proberen te overtreffen in originaliteit en schoonheid, maar op zo’n manier dat ze de luisteraar achterlaten met een gevoel van onrust en onbehagen. Bad Man is exact zo’n song, die op het album tot één van de toppers behoort. Voor de release van de videoclip heeft Alex G het nummer wel in een nieuw (akoestisch) jasje gestoken. De nieuwe versie komt veel rustiger over en wordt begeleid door piano en strijkers. Het geeft Bad Man een nieuwe, kwetsbare vibe, die misschien zelfs beter past bij het onderwerp. (Sandy) Alex G komt op 18 februari naar de Botanique. (Astrid Venturuzzo)
