Bij de eerste noten van Black Light denk je dat je in een filmscène beland bent. Zo één waarin de zon opkomt boven een woestijnlandschap en een onheilspellende trombone aankondigt dat de finale veldslag op het punt staat los te barsten. Al snel slaat het nummer een andere richting in en gaat de trombone veel warmer klinken. Een melancholische sfeer begeleidt je op een tocht waarvan de bestemming onbekend is. Dit is geen jazz voor ’s avonds laat, maar voor ’s morgens vroeg, wanneer de stad rondom je langzaam wakker wordt en lichtjes één voor één aanknippen. Misschien moet je nu al ergens heen, misschien trek je nu pas huiswaarts.
De naam N∆BOU verwijst natuurlijk naar tromboniste en componiste Nabou Claerhout, maar dat betekent niet dat zij er alleen voor staat. Contrabassiste Trui Amerlinck krijgt de ruimte om er een subtiele solo uit te schudden, de elektrische gitaar van Roeland Celis kringelt om je heen en steeds is er drummer Mathias Vercammen, die onvermoeibaar doorgaat.
Black Light is minder vloeiend dan vorige single You Know. Het kwartet klinkt meer zoekend en verkennend. Hier en daar sleept het zelfs wat te veel en wanneer het nummer bijna vijf minuten bezig is, lijkt de focus even helemaal zoek. Tot alle instrumenten weer samenkomen en we toch nog een fascinerend en mysterieus klinkend slot gepresenteerd krijgen.
Het maakt ons benieuwd naar het debuutalbum van N∆BOU, dat er op 22 oktober aankomt.