Men dient daar eerlijk in te zijn: punkrock stierf in de nacht van 1 op 2 februari 1979 toen, in een flat in New York, Sid Vicious die laatste fatale naald in zich boorde. Of liet boren. Daarna werd punk iets voor marketeers. Een soort carnaval van mensjes in een dierenkooi die mohawks droegen en hun kleren kochten terwijl het net de bedoeling was om zelf je omhulsels te ontwerpen.
Punk is en zal zijn: die eerste brandende, laaiend van pure haat hartkloppende singles van The Sex Pistols, The Clash, X-Ray-Spex, The Adverts en vul vooral verder aan. Er zat namelijk opwinding onder dat met veiligheidsspelden aan elkaar gehouden jasje.
Die van Moore Ave komen uit Ontario, Canada, waar het goed vissen is. En ze luisterden naar de radio en de dingetjes die daar 25 jaar geleden werden gedraaid; de Amerikaanse poppunk van Sum 41 (ook al Canadezen, wat is dat met dat volk?), Blink-182, The Offspring… vul vooral verder aan.
Begrijp ons niet verkeerd al zouden we het bepaald leuk vinden indien jullie dat wel deden: punk? Dit is heel zeker melodieus, gitaren gaan loos, maar ze hebben nooit uit vuilnisbakken moeten vreten. Moore Ave (genaamd naar hun straat) bestaat uit drie broers en een drummer die geen broer is en daar zelfs nog niet aan denkt om het te worden. Zijn mening.
Onze mening? Strakke single, opwinding alom maar geen veiligheidsspeld zal dit voor eeuwig in het hart kerven. En stop nu eens, bobo’s aan de top van dit alles, om alles wat gitaren bevat en ramt te klasseren onder de noemer ‘punk’. Stop ermee.
Maar: goeie single, prima amusement en dat is voor even goed genoeg.
