Voor alle duidelijkheid: dit stukje is geschreven door een heteroman. Misschien was het beter geschreven door een vrouw; een vrouw als Miya Folick die gepijnigd werd voor wat dingen en die in een toxische relatie zit en hopelijk zat.
Daarover heeft ze het in Get Out Of My House en dat is dus een geweldige song maar er zit ook de onderliggende angst in, de angst van wat als… en de angst van aankomende klappen. Het lijkt moeilijk om dingen te laten en dat is het nu eenmaal altijd.
Miya schraapt het laatste lepeltje lef uit haar keteltje zelfvertrouwen maar wijst hem of haar of hen de deur. Werpt barricades op. Niet meer, en zeker niet meer met mij. Voel haar pijn, laat dit door je oren en haren razen. Myia besluit in dit dat ze beter af is alleen maar dat is zonder ons gerekend. Alleen zijn en blijven is namelijk de angst van en voor velen maar van dit stukje hoeft niemand, hij of zij of het, niet bang te zijn. Nooit meer.
Het duurt nog tot en met 26 mei alvorens haar lp Roach, haar tweede, verschijnt. Blijf in bed tot dan. Of luister naar dit. Kan ook.
