Volgend jaar laat hij Homo Eclecticus, zijn debuutplaat onder eigen naam, geboren worden. Maar op de nacht van de doden, geeft Maxime Rouquart zijn eerste single Paint My Head Red het levenslicht.
Met lazy scary vocals en een uitgerokken gitaarsound, dweept hij met nineties groovy rock, voorzien van een zweem horror.
“It’s a group, it’s a party, it’s a movie. Red nail, lip gloss, perfume… boots. Infrared eyes locked in a stare. Three tongued euphoria in a chair.”
Zijn thuisstudio in Gent was de ideale plek om in volle lockdown de nummers van de nieuwe plaat te schrijven en in te spelen. Overvallen worden door ‘heimwee naar…’ leidde tot een klaaglied, opgedragen aan het soort wilde braspartijen die ons sinds de pandemie ontnomen werden. Hij bewijst daarmee – in alle schoonheid en met een duistere nasmaak – dat ook traagheid eclectisch kan klinken.
Deze eerste single laat in elk geval een heel andere sound horen dan die van de bands waar hij deel van uitmaakt(e). We denken dan aan zijn bijdrage aan garagerockband Eraserhead, als componist en performer bij het Brusselse gezelschap Kuiperskaai, zijn samenwerking met Simon Lenski en Claire Chevallier, laat staan zijn gitaarspel bij het Gentse hardcore punknoisegeweld(ige) Vonnis. Ondertussen schrijft Rouquart ook mee aan het nieuwe materiaal van de al even waanzinnige doomnoisy progmetal – en zoveel meer grensoverschrijdende – band Barst. Daarnaast heeft hij ondertussen dus ook een solo-album in aantocht.
Deze debuutsingle in een halloweenjasje laat een geluid horen, dat ons gezicht alvast voorziet van een oprechte glimlach met een vleugje cynisme ”… until the dream is gone…”!
