In de reeks “alles komt terug”, vandaag Madou met een nieuwe single. Veertig jaar na de split van de band, zijn Vera Coomans en Wiet Van de Leest terug herenigd. Net zoals vroeger zorgt Jan Devos (de wederhelft van Coomans) voor de teksten.
In de jaren 70 was Coomans lid van de populaire folkgroep Rum waar ze Wiet Van de Leest knappe melodieën hoorde spelen waar verder niets mee gebeurde. Dat was de aanzet om met Madou te beginnen. Het duo kreeg nog versterking van Johan Van Der Staey op sax en samen brachten ze verhalen over het leven in de moderne grootstad.
Madou debuteerde in 1981 met de straffe single Witte Nachten, in een productie van Jean-Marie Aerts. Na de singles Niets Is Voor Altijd en Gas en het titelloze album wordt er een punt achter Madou gezet. Omdat men niet wist in wel vakje de band te steken en omdat hun teksten over zware thema’s gingen, werden ze als te moeilijk beschouwd.
De motor achter dit tweede leven van Madou is Thomas Devos. Zoon van Jan en Vera en ook bekend van Rumplestitchkin en Tommigun. Hij bracht vers materiaal aan dat het vuur deed opflakkeren en maakte nieuwe arrangementen voor de oude songs. Peter Van Laerhoven (Woven Hand, Fien Troch) assisteerde bij de opnames en de mix. Ook de zoon van Wiet, Louis Van de Leest, is te horen op de nieuwe songs. Hij werkte in het verleden mee aan het album Hotel Impala van Baloji en maakt beats met MonkeyRobot.
Het is bijzonder dat Madou na veertig jaar stilte nog even fris klinkt als toen. Ronquières ligt volledig in de lijn van hun vorige composities. Van de Leest zorgt voor een pompende bas met zijn Würlitzer en knappe strijkersarrangementen en Coomans’ stem klinkt nog steeds geweldig, vol weemoed.
Ronquières kan zeker een Belpop klassieker worden want het nummer heeft alle ingrediënten in zich van vroegere Madou-nummers. Het belangrijkst is echter dat het gekende Madou-geluid ook anno 2021 totaal niet gedateerd klinkt.
