De kans dat je ooit al hebt gehoord van Lost In September is eerder klein. Dat ligt niet aan hen, noch aan jou, maar aan het feit dat het een gloednieuwe band is en dit hun allereerste single.
Achter het roer staat wel een veteraan: Alain Quateau. Al jaren is deze man uit Haaltert bezig met muziek. Als producer, maar ook als muzikant. Wie de Belpop-cd’s in huis heeft, heeft meteen ook muziek van hem in huis, want ooit zat hij bij The Paranoid Polaroids, ook al dacht de platenfirma destijds dat het om The Paranoiacs ging. Een Belpopweetje…
Met Lost In September slaat Alain echter een heel andere weg in. Altijd al was hij gebeten door muziek die de weemoed van de herfst oproept. Een seizoen dat altijd wel een beetje als een afscheid aanvoelt. Het summum van dit soort muziek vond je volop in de jaren 90. Denk aan Jeff Buckley, Radar Bros., Elliot Smith of Sparklehorse.
Zich inspirerend op dat soort muziekjes, weliswaar met een eigen twist, zocht en vond Alain met Renilde Gees de gedroomde stem. De band is ondertussen bezig aan een volwaardig album, maar vooraleer het zo ver is, worden er eerst een paar singles gelost waarvan Dreams de eerste is. Zwevend tussen dreampop en indiepop. Het is een track die balanceert tussen angst en verlies enerzijds en hoop anderzijds. De angst om iemand waarvan je zielsveel houdt te verliezen, door hun dood of om welke reden ook.
Als je dit leest zou je misschien denken dat Dreams verzuipt in de mistroostigheid, maar dat is niet het geval. Wel klinkt het nummer dromerig en met de juiste dosis tristesse. Eentje om te ontdekken dus.