Ze heet van haar eigen Raïssa en nu Lady Blaxx. Na wat administratieve onzin maar bovenal: een lel van een single. Smile. En ze woont gewoon bij ons. Wij fier, op zo’n talent.
Hoe ging dat eigenlijk, de overgang van Raïssa Peeters naar Lady Blaxx?
De overgang van Raïs naar Lady Blaxx ging eigenlijk vrij natuurlijk. Na jaren frontvrouw te zijn in verschillende groepen, voelde ik aan dat het tijd was om muziek te maken waar ik mij volledig achter kon zetten. Ook hadden wat vrienden die muzikaal actief zijn mij die push gegeven om gewoon muziek te schrijven die 100% ‘ik’ is. Ik besef nu dat je deze muziek niet kunt labelen als één bepaald genre. Er zitten allerlei invloeden in.
Vergeef het ons, we zijn een beetje dom. Wie ben je, waar kom je vandaan en waarom?
Ik heet Raïssa Peeters, woon in Dendermonde. Mijn origine ligt in Congo. Ben mama van een dochtertje van 3,5 jaar. Ik ben naar Dendermonde verhuisd voor de liefde want ik ben opgegroeid in Ruisbroek, in Vlaams-Brabant.
Smile is een geweldige single. Vanwaar die soul in jou? Platen van jouw ouders?
Héhé. Bloos. Ik heb eigenlijk geen idee vanwaar die soul komt. Ik zie mezelf ook niet meteen als iemand met een soul-stem. Thuis was er altijd muziek op de achtergrond, Congolese muziek van bijvoorbeeld Koffi Olomide, maar ook Andrea Bocceli, The Beatles, Tina Turner… Mijn moeder heeft de plaat De Steen van Bram Vermeulen grijsgedraaid. Mijn invloeden liggen dus heel ver uit elkaar. Toch heeft wat mij betreft elk van die genres/platen een ziel.
Nu ik volwassen ben luister ik naar zowat alles. Van Anouk tot Trixie Whitley, van Destiny’s Child tot Led Zeppelin. Lizzo, Ibeyi, Stromae, Jessie J, The Fugees, The Beatles, artiesten verspreid over heel het Afrikaans continent. Er valt niet echt een lijn in te trekken maar zo is dat met een kind uit een multicultureel gezin. Ik ben beïnvloed door muziek uit alle hoeken van de wereld. De mix van al die genres is voor mij steeds een evidentie geweest. Ik heb mij daar nooit vragen over gesteld en heb mij ook nooit beperkt gevoeld door één bepaald genre of stijl. Dat vind ik net zo leuk. De enige rode draad in de muziek die ik goed vind, is een gevoel van geloofwaardigheid, echtheid en ziel.
Wanneer wist je het: ik kan zingen, ik heb een stem, ik ga daarmee iets doen?
Goh, doordat er thuis veel gezongen werd heb ik altijd geweten dat ik op toon kon zingen. Mijn zus speelde gitaar en mijn moeder zong en zingt nog steeds de hele dag door. Zonder te willen ‘stoefen’, niemand van mijn familieleden heeft mij ooit gezegd dat ik niet kon zingen.
Het was pas toen ik voor mijn beste vriendin een eerste liedje geschreven/gezongen heb dat zij aangaf dat mijn stem wel iets had en dat ik hier iets mee moest doen. Wij zijn meteen op zoek gegaan naar een band en zo ben ik beginnen zingen en schrijven. Ik heb dus pas op mijn 21ste mijn ‘eigen’ stem ontdekt.
Zie je jezelf als een voorbeeld voor anderen?
Amaai, jullie kunnen moeilijke vragen stellen! Héhé! Ik vind het zeer moeilijk om een voorbeeldfunctie op te nemen voor anderen. Ik zie mezelf niet altijd als het te volgen ideaal. Anderzijds zie ik mezelf, of mensen zoals ik niet echt gerepresenteerd in het genre pop/rock (als ik er dan toch een genre op moet plakken). Ik ben Belg met migratieachtergrond, ik ben een vrouw van 32 en ik ben moeder. Ik ben zwart maar maak geen typisch zwarte muziek. (Urban/rap/soul/hiphop/jazz/ r&b/… of erger nog, wereldmuziek). Ik pas niet in de stereotypes die op mij gekleefd worden. In die zin hoop ik een voorbeeld te zijn voor anderen die hun eigen ding willen doen. Nu ik er bij stil sta: ik zie amper nog mensen boven de 25 uitbreken in de Belgische muziekindustrie, wat ergens jammer is. Talent stopt niet na 25, haha!
Kan je een paar platen opnoemen die jouw leven veranderden?
Ja, maar dan zou ik boeken moeten schrijven. Ik heb Survivor (van Destiny’s Child) laten inken op mijn arm (OMG, als ik dit zo luidop zeg klinkt dat wel marginaal, haha!). Tijdens één van de laatste gesprekken voor het overlijden van mijn vader zei hij tegen mij dat ik alles zou overleven en dat hij wist dat ik een sterke vrouw was/zou worden, dat ik door elke storm sterker zou worden. Tijdens die periode was dat nummer altijd op een of andere manier aanwezig. Ik zette de radio aan en dat nummer was er, het stond ook vooraan in de playlist op mijn MP3-speler. In de gangen van het ziekenhuis speelde dat nummer weer. Het was letterlijk overal. I don’t know, call it faith. Voor mij is Survivor een herinnering aan mijn vader die me zegt: jij overleeft alles.
Daarnaast was er ook steeds Papa Plus van Koffie Olomide. Dat nummer zit verweven in mijn dna. Man, dat nummer bouwt zo traag op. Minutenlang bouwt het op naar een climax. Het moment dat het losbarst wordt het immens moeilijk om stil te blijven zitten. Congolese muziek is something else!
Dan heb je ook de klassieker Nobody’s Wife van Anouk. Het was net alsof iemand gevraagd had aan Anouk of zij een nummer wou schrijven over Raïssa Peeters. Totally me!
Heel cheesy, maar het nummer Purest Of Pain van Son by Four heeft mij altijd aangesproken. Ik heb die lyrics altijd heel goed gevonden. Ze zijn vrij dicht gekomen bij het omschrijven wat pijn is. Ik vind het nog steeds zot hoe accuraat hun omschrijving is.
Over het algemeen voel ik me meer aangetrokken door lyrics en ritme dan door melodieën. Het zijn vooral woorden en verhalen die mij raken. Nadien ga ik meteen kijken op YouTube of deze persoon/band live even sterk is dan op plaat. Is die akoestisch even sterk, ja dan ben ik fan hé! Eens die drie zaken goed zitten moet je echt al vreselijk vals zingen voor je mij als fan verliest. Als ik iets goed vind, draai ik het ook blauw omdat ik het nummer, de woorden, de melodieën, het samenspel,… echt wil begrijpen.
Waar wil Lady Blaxx in pakweg tien jaar staan?
Ik droom ervan om in bepaalde zalen te mogen staan. Het Depot, de Botanique, de Roma, de Kreun, de Nosta… Dat zijn zalen waar ik zelf naar concerten ben geweest en dacht “Wow! Hier MOET ik ooit staan!” Als voorprogramma of als main act, maakt mij niet uit. Dus binnen tien jaar wil ik graag met trots kunnen zeggen dat ik op die podia heb gestaan. Ook wil ik vaker in het buitenland optreden. Dat begint aardig te lukken, we zijn al een aantal keer naar Nederland gegaan, we mogen terug naar Frankrijk en ook Londen heeft wel interesse. Dus binnen tien jaar hebben wij een bookingsagent die ons daarbij helpt: fingers crossed.
Binnen tien jaar heeft Lady Blaxx ook hopelijk een aantal ep’s of platen uitgebracht waar ik zelf heel trots op ben.
Je mag luidop dromen – doen wij ook. Met welke muzikanten zou je willen performen?
In het binnenland wil ik zeer graag met Coely performen. She blows my mind! Zoveel talent. Maar ook met Gabriel Rios lijkt me een geweldige ervaring (zijn stem is something else!) Trixie Whitley heeft mij altijd kunnen bekoren. I would die for Stromae. Buitenland, hmm, zoveel om op te noemen. Ik denk vooral aan artiesten buiten mijn eigen genre. Om dan te zien hoe twee genres zich vermengen. Dus artiesten als Lizzo, Sampa the Great, Nneka, Alabama Shakes, Macy Gray, Anouk, Skin, Kelly Clarkson en veel meer. Het is wel grappig. Ik merk op dat het allemaal vrouwen zijn. Maar dan droom ik echt al zeer groot! (lacht)