Als je fan bent van Jakomo, de indieband bestaande uit Brusselse twintigers, dan wil je vast ook luisteren naar de nieuwe solosingle van Julien Tanghe. Hij is teruggekeerd naar zijn slaapkamer, maar heeft zijn vrienden eruit geschopt om zijn nummer alleen op te nemen. Later liet hij Lucien Fraipont van Robbing Millions er nog eens naar kijken als producer en voila, we hebben een prachtig indiepopliedje dat alles heeft wat Jakomo ons altijd heeft gegeven. Het is misschien iets eigenzinniger en pittiger.
Of Julien Tanghe nu muziek maakt met Jakomo, zijn andere project Denali Wrench of solo, hij heeft zijn herkenbare stijl gevonden, maar hij combineert die altijd met nieuwe ideeën zodat er geen sprake is van stagnatie.
Zijn melancholische, meer teruggetrokken zang en de ritmegitaar, die herinneringen oproept aan oude soul- of psychedelische opnames, worden hier ondersteund door een drummachinebeat die Suicide eind jaren 70 niet anders geprogrammeerd zou hebben. De mysterieuze stem aan het begin van Nydn zou ook een invloed van Alan Vega kunnen zijn. De drummachine is het beknopte geluid dat Julien Tanghe gebruikt om het nummer te variëren, soms harder, soms zachter. Soms met die postpunkgitaar, soms alleen met stem.
Er is hier geen herkenbaar refrein. We hebben het niet over de zomerhit van 2024, we hebben het over de indie-nerd die de ideeën die hij in zijn hoofd heeft, samenbrengt in zijn slaapkamer. We mogen een kijkje nemen. Natuurlijk kan het ook gebeuren dat door de beat en energie van het nummer er aan het eind een paar meubels aan de kant moeten, want dansen mag tenslotte. Julien Tanghe moet dat maar met zijn buren regelen. We zijn hier slechts gasten.
