Jan Verstraeten, een naam van dertien in een dozijn. Iedereen kent er wel een, en toch is Verstraeten een artiest als geen ander. Hem vatten in een paar woorden lukt niet. Maar omdat jij het bent, doen wij een verdienstelijke poging: beeldend kunstenaar, songschrijver, muzikant, dromer, eigenzinnig, uitbundig, gevoelig. Niet voor één gat te vangen dus. Alsof hij die complexe veelzijdigheid zelf wil begrijpen is er nu de zelfgemaakte kortfilm Sailor Gets Seasick Too waarin Verstraeten letterlijk en figuurlijk afdaalt in de diepste krochten van zijn ziel die hij eerder dit jaar blootlegde op een gelijknamige ep.
Alles speelt zich af in een anonieme kelder. Met een papieren zak over het hoofd met daarop een moderne versie van een ‘sad clown’ neemt hij plaats tegenover een zielenknijper. “Why do you keep hiding like that, Jan?”, werpt ze hem voor de voeten. Met onverholen tegenzin toont Verstraeten zijn ware gelaat. Meteen stelt zich de vraag: is zijn podiumpersona zijn ware ik of een schild tegen de werkelijkheid? “We will talk about that later. Tell me your dream.” Een droom over een naakte man in een boot met een zeil gemaakt uit eigen kledij volgt. Een tocht naar de maan, weg van het aardse bestaan. Een droom die misschien wel Wanna Sail, een song over het verlies van een dierbare vriend, inspireerde.
Waar de zielenknijper eerst vrouwelijk is, verandert ze van gedaante in beurtelings een man, een tweeling, half mens/half monster. Het geeft het geheel een erg Lynchiaans sfeertje, Inland Empire en Lost Highway zijn nooit ver weg.
De Rorschachtest wordt bovengehaald. “What do you see? I see a storm, a man struggling not to sink”. Ook een zeeman kan zeeziek worden. Zou dit kunnen gaan over een andere vriend die dertien jaar nadat de titelsong hem kwam toegewaaid na een lange ziekte overleed? Worden zijn dromen realiteit in songs of omgekeerd? “You’re visions will haunt you until they find a place in your reality”, besluit de psychiater.
Voor wie verklaart deze kortfilm de nummers op Verstraetens laatste worp? Evenzeer laat hij antwoorden open, want allerminst hebben zijn liedjes – die staan als een huis – verduidelijking nodig. Meer dan dat draagt de film bij tot het unieke universum van duister mysterie en lieflijke monsters, uitbundigheid en introspectie, droom en werkelijkheid dat Verstraeten de voorbije jaren heeft gecreëerd. Een universum waarvan hij hoopt dat het andere buitenbeentjes helpt om zich minder alleen te voelen in hun eigen oceaan. Wij verzuipen er alvast gaarne in. Ahoi, sailor!
