Bertrand Burgalat kan je kennen als het Franse muzikale wonder van onder andere Supergrass en Depeche Mode. Hij is zowel (film)composer als producer maar evenzeer met het grootste gemak mixer en arrangeur. Liefst allemaal gecombineerd en tegelijkertijd. Hij is ook de oprichter van het boutique label Tricatel. Manusje van alles, creatieve duizendpoot dus.
Isolde Lasoen ken je sowieso als vaste drumster bij Daan en Absynthe Minded. Maar zij is zoveel meer. Ze is een veelzijdige muzikante, zangeres, tv-persoonlijkheid en frontvrouw van haar eigen band. Ze werkte samen met zowel Urbanus als met Willy Willy, met Guido Belacanto als met Billie King… Het lijstje is eindeloos.
Sinds 2010 maakt ze geregeld ook solo heel mooie nummers. In 2017 verscheen haar eerste solo album Cartes Postales. Niet meteen gedreven op groot commercieel succes maar blijkbaar zit er toch nog regelmatig een ei dat ze niet kwijt kan, wat ze dan solo legt.
En het is net met dat laatste dat ze nu ook in de weer is. Ondanks de nieuwe plaat van Daan en haar werk voor Absynthe Minded maakt ze het voor zichzelf wel heel druk door ook nog aan een nieuwe soloplaat te werken. Maar hey, zolang zij er zich goed bij voelt… wie zijn wij dan om er iets over te zeggen? Integendeel! Wij zijn steeds blij met nieuwe muziek. Het is te zeggen: in heel veel gevallen toch, en al helemaal in dit specifieke geval.
Die nieuwe soloplaat van mevrouw Lasoen komt eraan op 8 maart 2023 (kruis maar alvast aan in die gloednieuwe en maagdelijke agenda!) en zal Oh Dear als naam dragen.
En het is voor die plaat dat Bertrand Burgalat als een blok viel en meteen de eerste de beste trein opsprong om met Isolde het duet Douce Mélancolie op te nemen.
Eerste indruk: Dat nummer kennen we. We hebben dat al gehoord.
Alhoewel… het doet denken aan veel. En het lijkt alsof je dat nummer al heel lang kent maar toch is het een gloednieuwe song. Een song die Isolde schreef, maar we verdenken er haar van dat minstens ook Serge Gainsbourg, Morricone en Jane Birkin mee aan de tafel zaten toen deze song uit haar pen en brein vloeide. En Francoise Hardy zal er ook wel bij zijn geweest. Wat hadden we graag een uitnodiging gekregen voor dat feestje…
Beluister het nummer en je zal even snel als wij in de ban zijn van de ongelooflijk knappe melodie, de clevere hook en de weergaloze finale/apotheose. Strijkers hebben een mooie plek gekregen in dit melancholische nummer zonder dat het ooit echt té bombastisch wordt.
“La bonheur d’être triste”… Vanaf nu weten we te benoemen hoe we ons op van die vreemde dagen voelen. Bedankt Isolde!
