Je kan Guido Belcanto bezwaarlijk originaliteit verwijten, en toch is de man (naar verluidt laat hij tegenwoordig zelfs het rokken dragen achter zich) ronduit uniek. De countrymuziek die we hier horen is geschoeid op oerklassieke leest, met het enige akkoordenschema dat bestaat, boilerplate gitaartokkeltjes en eigenlijk evidente vioolmomentjes.
Belcantos bizarre potpourri van karamellenverzen en ware poëzie, meer in observatie en erkenning van de ongemakkelijke schoonheid dan in pure taal, heeft hij al in pacht sinds Het Zeildoek Van De Botsauto’s. En inderdaad: Guido is nog steeds Op Zoek Naar Romantiek, en hij is zonder twijfel de goddelijkste zoeker. Juist in zijn rijmen van paternoster op Jodie Foster, in de mengeling van humor (vooral zelfspot) en subtiele tragiek bewijst hij keer op keer veel meer Jan De Smet te zijn dan Jo Vally.
We vermoeden dat Jodie Foster net iets te onderkoeld is om veel airplay te krijgen, en de clip wat te saai om veel bekijks op YouTube te oogsten, maar cafébazen van België: vul jullie jukeboxen met de volledige back catalogue van deze troubadour en in het bijzonder ook dit nummer, als heerlijke achtergrond bij gesprekken of, voor de eenzame drinker, als tekstuele verlokker van droeve glimlachjes.