Femcel anthem laat horen waar Gala Dragot vandaag voor staat: artpop die je zowel een knuffel als een reality check geeft. Ze is twintig, heeft al een parcours achter de rug dat van reality-tv tot Eurosong loopt, en toch voelt dit nummer alsof ze eindelijk op de plek zit waar ze thuishoort.
De track klinkt als een botsing tussen klassieke opleiding en digitale chaos: strijkers die je zachtjes achtervolgen, glitchy beats die nét een beetje uit koers lijken te lopen. Gala zingt over verlangens die vaak te gênant zijn om hardop te zeggen, doomscrollen, jezelf verliezen in iemand die niet bestaat, wachten tot je gekozen wordt. Het is kwetsbaar, herkenbaar en verrassend warm.
Sinds haar samenwerkingen met Zwangere Guy en The Subs is ze alleen maar vrijer gaan klinken. Nu ze onafhankelijk werkt, durft ze meer dan ooit te spelen, falen, proberen en vooral voelen. Deze dame bulkt van het talent, haar stem zindert nog na wanneer het nummer allang voorbij is.
Femcel anthem is luchtig, dramatisch, eerlijk en een tikje chaotisch, precies wat Gala Dragot zo interessant maakt. Een nummer dat voelt als laat opblijven met je gedachten, maar dan in de best mogelijke vorm.
