Het hectische tempo dat je door de maatschappij en jezelf wordt opgelegd. Wat zijn jou prioriteiten in het leven? Wat jaag je na en ten koste van wat? Waar zijn we mee bezig? Wordt het niet de hoogste tijd om een versnelling lager te schakelen en wat meer te genieten van het leven, de natuur en de mensen die ons omringen?
Een zware thematiek verpakt in een bijzonder mooi nummer waar een zekere dreiging van uitgaat. Je voelt als het ware de spanningsboog waar we dagdagelijks mee geconfronteerd worden zinderen doorheen de muziek. Een uiterst strakke, droog klinkende drumpartij, sober gitaarwerk met een loom funky insteekje en een accurate bas die er een beetje omheen danst. De doorleefde, rokerige stem van Pardaens zelve die net genoeg dramatiek evoceert om de boodschap te laten doordringen. Half pratend, half zingend. Mijmerend en tegelijkertijd vooruitkijkend.
En dan een sprankeltje hoop. Een bijna frivool strijkersarrangementje. Licht aan het einde van de tunnel. Die hoop wordt nog sterker uitgedragen door de volgende generatie, belichaamd door zoon Noah Pardaens die als een dartel veulen het speelveld betreedt met een lichtvoetige pianosolo waarin je de aankomende lente al een beetje kan bespeuren.
Bij deze prachtsong hoort een video die al van even hoge kwaliteit is. Het bekijken zeker waard om niet te zeggen aanbevolen (door Florent Van Kerckhove, Yves Vanhee). Het spel tussen het jachtige en de o zo welkome rust, de eenzaamheid van de race en de intensiteit van verbondenheid wordt zeer goed in beeld gebracht in zwart wit met verbazingwekkende nuances.
Opgenomen en gemixt door Erik en gemasterd door Ad Cominotto. Aanrader.
Laat ons hopen dat dit beklijvend muziekproject de nodige aandacht en airplay krijgt.
