Het valt te vrezen dat ze zichzelf aan het overleven zijn. Waarom? Omdat ze nu al 26 jaar dezelfde plaat maken en dat klonk soms fantastisch (Blackout uit 2003!), maar na diezelfde 26 jaar gaat het flink vervelen.
Er klinkt gemor op uit het altijd talrijk aanwezige publiek: “En wat dan te zeggen over Status Quo of de Ramones?” Dat publiek heeft een punt, tien punten op tien zelfs, alleen: voorgaande groepen waren melodieuzer, beter gemaakt voor het smeden van songs. En die subtiliteit – men hoort dat te hebben – is nu weg bij Dropkick Murphys. En ja, het is allemaal goed en wel, ze menen dat, dat van het hart op de juiste plaats hebben en al dat, maar we hebben het al eens gehoord. Ze bestormen nog steeds de haven van hun Boston alsof de Boston Tea Party nog steeds aan de gang is, en die was eigenlijk al in 1773 gedaan, met dank aan Wikipedia voor de info.
Nu is Sirens zeker geen slechte single (er staan nog drie songs op, maar die vergaten ze te vermelden na een nachtje vol Guinness) maar we hebben het al eens gehoord. Tip, gratis overigens,: laat Blackout eens door je kamer(s) laaien en voel en weet dat zulks niet te overtreffen valt. Zelfs niet te herhalen, en dat is nu net wat ze vergeefs trachten te doen. En wat gaan wij nog eens doen, deze herfstnacht?
