In de nineties smeerden we ons gezicht vakkundig dicht met Clerasil terwijl Teenage Fanclub als een melodieus tapijt onder elke hormonale misstap lag. Uit precies dat soort jeugdherinneringen lijkt Bat Eyes hun geheime marinade te trekken. Hun debuutplaat voelde niet aan als een exotische vondst in een stoffige tempel, maar als een dampende kom comfortfood: warm, smeuïg en zo verleidelijk dat je er telkens opnieuw van wil proeven. Dromerige powerpop waar we destijds gulzig van nipten.
Intussen zijn we twee jaar verder, en Koen Wijnant, Luna De Bruyne, Tomas Serien en Birger Ameys spenderen hun nachten en dagen aan die gevreesde moeilijke tweede plaat. En dan droppen ze Alamine — een eerste single die aanvoelt als een plotse windvlaag in een kamer die net opgeruimd was. Onverwacht, eigenwijs, en vooral een speels weerwoord aan iedereen die vond dat hun eerste plaat nog geen uitgesproken smoel had.
In Alamine cirkelen de vier bandleden als nachtvlinders rond dezelfde lamp: instinctief, zonder routeplan, enkel geleid door een vonk die ze toevallig tegelijk zagen. De bekende indie-elementen, gitaarlijnen, warme synths, dromerige melodieën, zitten er nog steeds in, maar dan uitgeknepen, opgeschud en opnieuw in elkaar gepuzzeld. Het resultaat is een track die fluistert dat Bat Eyes hun vleugels breder durft open te slaan dan ooit. Alamine is tegelijk een knipoog naar hun vroegere werk én een overtuigend statement dat de band naar nieuwe hoogtes trekt.
Als dit het voorproefje is, dan wordt hun volgende plaat een nachtelijke vlucht waar wij zonder aarzelen achteraan willen fladderen.