Op hun vorige drie albums viel Astodan niet alleen op door de ruige postmetal-riffs, maar ook met hun rustige stukken. Ook op de nieuwe single For Life, For Loss, For Life, For Death – voorbode van hun nieuwe album Dirges dat in februari verschijnt – blijven we in de meditatieve sfeer. In zekere zin is het best te vergelijken met Sigur Rós, al was het maar omdat de stem van Bart van der Elst bij momenten net zo hoog grijpt als die van Jonsi. Muziek waarop we onze magische dromen en gedachten alle ruimte kunnen geven.
De intro neemt de luisteraar mee naar een trip vol spanning en mysterie. De emoties worden op scherp gezet door sfeervolle ambientsynths, een grommende baslijn en desolate pianoklanken. For Life, For Loss, For Life, For Death voelt dan ook een beetje aan als de soundtrack van een onbestaande film van Denis Villeneuve.
Als de zang binnensluipt – zo goed als alleen maar begeleid door wat gitaarnoten – vormt elk woord een echo die lang blijft hangen. Donker en rauw, maar ook wondermooi. Astodan klonk zelden zo intiem en tegelijkertijd zo diep snijdend. Naarmate het nummer vordert vullen de synths, gitaren en piano de ruimte op met een ijle spanning en lijken we naar een climax te gaan. Toch blijft die uit, waardoor de luisteraar wordt achtergelaten met een aangrijpende stilte met voorop de eenzame klanken van een piano. Astodan toont zowel melancholische subtiliteit als krachtige intensiteit. Een tapijt vol kalme klanken, net alsof je terechtkomt in een magisch elfenbos waar – eens je diep gaat – nooit meer wil uitkomen.