Vrijdagnacht. Arno klinkt hier op de Opex in Oostende. Vroeger kwam hij hier wel eens naar de kroeg. Er waren veel kroegen. Veel te veel. De meeste zijn nu verdwenen, en er is weinig in de plaats gekomen. Alles verdwijnt. We kijken naar het water van de Spuikom terwijl La Paloma Adieu weerklinkt, de vooruitgeschoven track van Arno’s postume plaat OPEX. Kippenvel bij de eerste pianonoten en bij de stem van over het graf. Arno gromt de tekst. Een waardige vaarwel en tot ziens?
En dan valt Mireille Mathieu binnen. “Le surrealisme Française”, noemde Arno het icoon van het Franse lied. En zo klinkt ze ook.
Arno was al te ziek om samen met haar live het duet in te zingen. Mathieu nam haar gedeelte op, letterlijk op de laatste dag van zijn leven, en vernam daar het nieuws van zijn overlijden in de studio.
Eind september weten we meer. Dat verschijnt de lp OPEX. Hier in de wijk weten ze nog van niks. De Opex heeft een reputatie. Arno ook. Benieuwd wat dat gaat geven.
Arno over Mireille Mathieu
