Als je een dichter bent en het doel van je muziek is om de stemming van je woorden te benadrukken, dan ben je eigenlijk heel vrij in je keuze van klanken. Sinds 2019 publiceert de Brusselse dichter Alex Deforce zijn poëzie met muziek. Soms klinkt het wat als het vroegere werk van Spinvis, dan weer als Aphex Twin. Altijd heel experimenteel. De single Lelijke Zomers omschrijft hij als een zomerhit aan het begin van de herfst. En hij zou wel eens gelijk kunnen hebben.
(c) bij Alex Deforce
Partner in crime is Azertyklavierwerke die vreemd genoeg gitaar speelt, geen piano. Samen maken ze naar eigen zeggen een hit over de saaie zomers van vroeger. Denk aan Arab Strab of hoe verveling ook programmatisch is. Het is makkelijk om je Alex Deforce voor te stellen als Aidan Moffat aan de bar in de pub al babbelend dat hij altijd te snel teleurgesteld is in de liefde en dan ’s middags weer het volgende drankje bestelt. De ander klaagt dan weer dat er in de zomer niets gebeurt. Prachtig.
De oudere, veel experimentelere opnames van Alex Deforce waren ook erg goed. Maar ze leken meer op poëzievoordrachten. Bij Lelijke zomers heb je dat probleem niet, want het verhaal dat over de continue beat glijdt is juist leuk. Laten we daarom Alex nog meer saaiere zomers toewensen. En we zouden er niets op tegen hebben mocht Azertyklavierwerke opnieuw de Malcolm Middelton van dienst zijn.
