Veel van onze tijdgenoten kennen de banjo alleen van country of dixieland muziek. Misschien zijn er ook fans van de Coen Brothers die zich bewust zijn geworden van bluegrass en de rol van de banjo daarin door hun films. Sommigen kennen ook Woven Hand uit Denver of Broeder Dieleman uit Zeeland, die de banjo dan weer voor heel andere sferen gebruiken. En daarmee komen we al in de buurt van Abel Ghekier, die wat betreft de rustige, ontspannen sfeer van Tussen de zee en de bomen wellicht ook een voorbeeld neemt aan Bill Callahan.
De liedjes en de veldopnamen geven je het knusse gevoel dat je met Abel op een picknickkleed zit ergens tussen de zee en de bomen, net op het moment dat hij de banjo oppakt en begint te fluiten en te zingen. Met zingen bedoelen we iets als de fluistertoon die Aidan Moffat van Arap Strap graag gebruikte in hun begindagen. Het betekent ook dat de stem niet centraal staat maar die plek deelt met de banjo, verschillende fluiten en de geluiden op de achtergrond. Waren we apotheker dan zouden we zeggen dat dit lied vier dagen aan zee kan vervangen. Herstel is al ingebouwd.
Iemand die bij ons op het picknickkleed zit, vertelt ons dat het geluid van de klarinetten hem doet denken aan Django Reinhardt. Dat kan wel zijn, maar we kennen zijn muziek niet zo goed en herkennen jazz meestal alleen als iemand ons vertelt dat het jazz is. We gaan dan ook voorzichtig om met dit soort informatie.
We pakken de informatie dat Abel Ghekiere Tussen de zee en de bomen uitbrengt om aandacht te vragen voor zijn nieuwe plaat met meer durf aan. In de verte, dit uitzicht zal de naam van de plaat zijn en hij komt uit in februari 2025.
