In april 1977 kwam The Clash uit, een debuutlp die klonk zoals debuten dat horen te doen. Overrompelend, recht uit de straat, recht uit een vuilnisbak aldaar en recht in je bakkes. Punkrock, weet je wel?
Maar The Clash flirtte ook met reggae; de muziek der Londense armen en zwarten en op en tijdens het Notting Hill Carnival, september 1976, liep het goed fout. De flikken chargeerden, er volgden arrestaties en onder diegenen die een gratis politiefoto kregen waren Joe Strummer (zang en gitaar), en Paul Simonon (bas).
Al dat getrek en getrap en geduw inspireerde Strummer (1952-2002) tot White Riot, we zijn dan een jaar later, het was hun eerste singeltje en nog altijd een bom, een klassieker uit de allereerste punkgolf.
En dan, we zijn inmiddels 1978, volgde hun vijfde single. Het is deze. Strummer, een mond vol tanden maar weinig gezonde daarin, haalt zijn helden uit de reggae op. Roept op tot strijd. Want hij en de rest van The Clash gingen naar een reggaeconcert in Sheperd’s Bush, het Hammersmith Palais. Dat had een revolutie moeten worden maar werd het niet. Strummer schreef die nacht zijn beste tekst ooit.
“Punk rockers in the UK, they won’t notice anyway/They’re all too busy fighting/For a good place, under the lighting…”
Of wat te denken van “If Adolf Hitler flew in today/They’d send a limousine anyway”.
Dat was dus vrijdag 16 juni 1978, toen dit uitkwam. Het is één der meest alles omverwerpende, vernietigende singles aller tijden. Een bom die afgaat op de dumdumbeat van de reggae maar dit is geen dumdumkogel want The Clash schoot enkel en alleen met scherp.