Winston Cook-Wilson is vooral gekend als frontman van de New Yorkse band Office Culture. Onder de naam Winston C.W. brengt hij met Good Guess zijn derde solo-album uit. In tegenstelling tot het groovy softrockgeluid van Office Culture is het solowerk van Cook-Wilson veeleer ingetogen en intiem, naar het voorbeeld van singer-songwriters als Leonard Cohen, Joni Mitchell en Scott Walker.
Hij nam Good Guess in een enkel weekend op, met leden van het experimentele Brooklyn trio Scree: Ryan Beckley op gitaar en Carmen Rothwell op staande bas. Dat gebeurde live, zonder overdub. De songstructuren boden voluit ruimte voor improvisatie.
Met hemzelf aan de piano verkent het trio een scala aan stemmingen. De arrangementen zijn gedrenkt in melancholie. We horen een reeks sfeervolle ballades, rustig voortkabbelend in hun jazzy omlijsting, vol subtiele kleurschakeringen zoals de hoes al laat vermoeden. Cook-Wilson croont, grasduinend in het verleden, over de grillen van het geheugen.
Interessantst zijn Broken Drum en vooral het acht minuten lange titelnummer waarin de muziek lijkt te haperen. Good Guess ontspoort in een aanzwellend verwrongen geluid dat alle structuur lijkt te verliezen, terwijl Cook-Wilson onverstoord zingt over “a joyous day but a sad affair”.
Winston C.W. brengt stijlvolle artpop die wat anachronistisch aandoet maar een onweerstaanbare stemmigheid in zich heeft. Ideaal voor op regenachtige dagen, terwijl je mijmerend door het raam naar de skyline tuurt.
