De Amerikaanse singer-songwriter Will Stratton debuteerde in 2007 met het album What The Night Said. Daarop werd hij bijgestaan door Sufjan Stevens. Ondertussen is hij al toe aan zijn zevende album, zijn tweede op het Engelse label Bella Union. Hierop krijgt Stratton het gezelschap van gitarist Ben Seretan, bassiste Carmen Rothwell (Dave Douglas, Wyne Horvitz), Justin Keller op sax en klarinet, drummers Sean Mullins (Wilder Maker) en Matt Johnson (Jeff Buckley) en de stemmen van Maia Friedman (Dirty Projectors), Cassandra Jenkins, Katie Mullins en Eamon Fogarty.
Stratton levert op The Changing Wilderness wondermooie songs af met rijke arrangementen. Op zijn vorige platen bracht hij pure folky songs met Nick Drake-achtige gitaren, op deze langspeler liet hij meer stijlen toe in zijn geluid. Hij flirt met americana, country en pure singer-songwriter invloeden. Zo creëert Will een mooi en breder geluid en dat doet de songs goed.
Natuurlijk is er op dit album plaats voor folky nummer zoals The Rain en Finally Free, waarop hij toch nog zijn prachtig finger picking magie kan laten horen. Maar op de achtergrond horen we nu ook keyboards die de leegte opvullen en er een originele compositie van maken. Nee, Will Straton is niet de zoveelste singer-songwriter met folky songs, deze talentvolle man schrijft diepzinnige teksten en wondermooie songs en heeft een sublieme stem.
The Changing Wilderness is een prachtplaat waarop Will Stratton enorm gegroeid is. We horen geen kopie maar een eigentijdse versie van Nick Drake.
