Wiegedood, ik moet toegeven dat de naam alleen al me de kriebels gaf en ook de beschrijvingen die ik her en der las van de muziek die ze brachten spraken me niet meteen aan.
Deze tweede worp van de groep opent met Ontzielingen het moet gezegd worden, het ritme waarmee men hier start is opzienbarend. Het lijkt me meteen duidelijk dat de drum niet enkel als fundament, maar ook als gesofisticeerde pletwals dient. De gitaarlijnen zijn scherp, zonder irritant schril te worden van geluid en de speeltechniek bezit een snedigheid waar je haren rechtop van gaan staan. Dit lijkt de ziel bloot te leggen, het is een muzikale uiting van de rabiate draaikolk die men als mens bij momenten kan ervaren qua gevoelens. De laatste minuut was misschien overbodig zodat ze iets sneller de subtiele en zalvende outro, die tevens dient als intro van het tweede nummer Cataract, had kunnen aanbieden.
Bij dit nummer kan men wat rust en ja, zoals velen onterecht onmogelijk achten melodie vinden, alvorens je jezelf in een desolaat koud landschap waant waarbij je met een brute en dierlijke kracht staat te schreeuwen naar de grijze lucht. Een epos van 11 minuten lijkt nog nooit zo snel voorbij te zijn gegaan en dat kan enkel maar als positief worden beschouwd, het verveelt niet.
De transitie naar en gelijktijdig het eerste kwart van De Doden Hebben Het Goed II is zeker mooi, maar naar mijn gevoel breekt het pas open rond de derde minuut waarbij de diepe en aardse stemmen je bekruipen en je even doen denken dat onze tijd hier en nu misschien ook wel spiritueel wat waard is zonder te moeten smachten naar een hiernamaals. Dit nummer is minder gejaagd en draagt bij tot een perfect in balans zijnde plaat.
Bij Smeekbedespringen voor mij deemotioneel diep snijdende vocalen extra in het gehoor. Het blijkt ook een perfecte mix van alle voorgaande elementen te zijn, de gejaagdheid gecombineerd met melodische gitaarpartijen zonder hierbij ook maar ergens in meligheid of platvloersheid te vervallen.
We bespreken hier nu wel vier nummers, maar men krijgt eigenlijk een totaalpakket, men kan dit beschouwen als één volledig verhaal. Nergens een onderbreking, maar een continuïteit waardoor het een mooie beleving is geworden. Dit is geen metal, wat ik sowieso al een dubieuze term vind en vaak een foute connotatie oproept, maar pure muzikaliteit. Het vakmanschap van de muzikanten valt op, maar nog belangrijker is de emotie en puurheid die van deze plaat uitstraalt. Niets dan lof.
