Meer dan twintig jaar zijn ze actief, de drie heren uit München die zich Verstärker noemen. V is pas hun vijfde album, zo lezen we in het promotieblaadje, maar wat en wanneer is allemaal niet zo evident om te achterhalen. De band lijkt grotendeels onder de radar te blijven, wat een beetje jammer is, aangezien de instrumentale postrock die we te horen krijgen op dit album meer dan de moeite waard is.
Geen doorslagje van het merendeel der in dit genre grossierde bands, maar een poging om compacte (toch zeker naar postrocknormen) nummers te maken die de intensiteit van Mogwai combineren met het eigenzinnige van Motorpsycho en de manier waarop Maserati aan postrock doet.
Roberto Cruccolini (gitaar, circuits), Alexander Gilli (bas, soundscapes) en drummer Wolfgang Walter doen er alles aan om niet in herhaling te vallen. Geen uitgesponnen solo’s, geen zie eens wat ik allemaal kan, maar terug naar de essentie en dat is zichzelf en de luisteraar meenemen op hun trip en degene die luistert in postrockvervoering brengen. In tegenstelling tot de voorganger Themes & Variations uit 2020 waarop krautrock een hoofdrol kreeg toebedeeld naast de vertrouwde postrockgeluiden, keert de band op V terug naar het begin, naar de essentie.
Een goed half uur duurt het album, net lang genoeg om te blijven boeien en net perfect opdat we niet verveeld zouden geraken, zelfs niet met afsluiter Hazarai, een nummer dat over de dertien minuten gaat, terwijl de rest tussen de vier en acht minuten blijft hangen.
Een band in zijn element dus, die geen zin heeft om te imponeren maar gewoon doet waar ze goed in zijn: oerdegelijke postrock spelen waar ook wij van onder de indruk zijn.
