We zagen onlangs een reportage met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. Daarin had ze het onder meer over haar platenverzameling en over het feit dat ze wel eens platen koopt louter op basis van de hoes. Een wapenfeit waar wij ons ook wel eens schuldig aan maken en waar Pop, de nieuwste van Vermin Twins, absoluut voor in aanmerking komt.
De hoes is echt een parel wat ons betreft. Een rustgevende, blauwe achtergrond met daarop een mystiek hersenspinsel gewapend met een dwarsfluit. Wij waren al verkocht bij het artwork. Maar hoe zit dat nu met de inhoud horen we je denken?
We kunnen je zeggen dat de inhoud van de plaat nog een pak intrigerender is dan de hoes zelf. Acht nummers telt hun nieuwste en dat de inhoud totaal van de pot gerukte waanzin is, blijkt al snel. We moeten vaak denken aan de dansbaarheid van Buraka Som Sistema in combinatie met de vreemde snaken van Die Antwoord maar de waarheid is dat Micha Volders en Lotte Vanhamel met hun nieuwste plaat een geheel nieuw genre lijken te hebben gecreëerd.
Opener Guardions lijkt bij aanvang wel een wandeling door de jungle. Hoewel je dat niet al te letterlijk hoeft te nemen. Het nummer wordt gekenmerkt door buitenaardse, onverstaanbare harmonieën en heeft bij momenten wat weg van een Afrikaanse traditional die door LSD werd gehaald. Vreemd genoeg horen we er ook wel noties van gospel in. Een bevreemdende opener zoals we die nog nooit gehoord hebben en dat smaakt absoluut naar meer.
Het volgende nummer in de lijst is Mongroid. Een portie ouderwets handjeklappen lijkt hier bij aanvang het centrum van het nummer te vormen in combinatie met diepe groovy blazers.
Door de rijkheid van het nummer krijgen we ook hier op één of andere manier alweer snel noties van gospel. Rudimentaire Afrikaanse ritmes drijven de track naar een dansbaarheid die we graag met Omar Souleyman vergelijken. Mongroid zorgt voor een bijna bezwerende ervaring die ons over de grond doet kronkelen als waren onze benen en armen vastgebonden op een ondergrond van bruine zeep. En dan is er ook nog die prachtige clip die ons enkel nog maar dieper in de beleving stuwt.
Hollow Treehouse gaat verder in de lijn van Mongroid hoewel deze track mogelijk nog dansbaarder is dan de vorige als dat al überhaupt kan.
Ook hier spelen de diepe blazers een cruciale rol in combinatie met een dergelijk aantal aan eclectische geluiden dat twee oren onvoldoende lijken om alle nuances in deze prachtige track waar te nemen. Onverstaanbaar hoge harmonieën pogen de diepte te doorbreken. Aan meezingen wagen we ons niet aangezien de kans groter is dat men ons naar een psychiatrisch centrum afvoert dan dat men ons toejuicht.
Je hebt je, net als heel wat andere delen van de mensheid, ongetwijfeld ooit al wel eens afgevraagd hoe dat extra zitkussentje achteraan een motorfiets nu net wel heet. Wij hebben er alvast menig maal ons hoofd over gebroken. Volgens het wereldwijde web zou het een pillion heten, zet dat nu nog even in meervoud en voilà je hebt een nagelnieuwe Vermin Twins track. Ook op Pillions horen we dat de lijn van de voorgaande tracks verdergezet wordt.
Starten doet het nummer bijzonder kenmerkend met een kort loopje op de dwarsfluit. De torenhoge vocale harmonieën zijn ook hier overigens weer even meezingbaar als de gemiddelde Raketkanon track. Verder is het de percussie die wederom zorgt voor een bijzonder dansbare track.
Ortesian Well start bijzonder jazzy al lijkt het bij momenten wel alsof er meerdere nummers door elkaar aan het lopen zijn. De zwoele rustgevende blazers gaan het gevecht aan met een breed scala aan moeilijk te identificeren geluiden. De track onderscheidt zich duidelijk van zijn voorgangers maar een vreemde eend in de bijt kan je deze moeilijk noemen. Van dansbaarheid geen spoor maar dat mag ook al wel eens. Ortesian Well is de kortste track van de plaat en kan ons helaas ook het minst bekoren.
Diepe jazz blazers met brown note allures openen de zesde track van de plaat.
Pop wordt, naast deze typerende blazers, doorheen het nummer gekenmerkt door een mysterieuze Oosterse dansbaarheid. De manier waarop in het nummer gebruik gemaakt wordt van de dwarsfluit is overigens bijzonder verfrissend om te horen. Ook met titeltrack Pop weet Vermin Twins ons wederom zonder moeite in te pakken.
Melancholie troef bij de start van Cryosalus. Terughoudende eenzame blazers snijden door de lucht en flirten sporadisch met spanning. Terughoudendheid maakt al snel weer plaats voor uptempo pseudo Afrikaanse percussie en Oosterse bezwerende blazers. Bij momenten doet Cryosalus ons zelfs wat denken aan de luchtige geluiden van vroege cabaret. Wederom te veel impressies om op te noemen, maar dat het nummer bijzonder complex en genuanceerd is, lijkt opnieuw een universele waarheid te zijn.
Exoquios is het laatste nummer van de plaat en dat is maar goed ook.
Trillende Oosterse blaasgeluiden domineren het laatste nummer van de track en doen ons bij momenten wat aan de sfeer van een theremin denken. Dansbaarheid is ver zoek in Exqouios maar het is vooral melancholie en statigheid die het nummer kenmerken. Een trage bevreemdende jazz zoals enkel het duo van Vermin Twins die kan produceren.
Met Pop hebben Vermin Twins een album geproduceerd waar elke vorm van conventionele songstructuur door de raam werd gegooid en waarin elk heilig huisje met de grond gelijk gemaakt wordt. Wat ons vooral opvalt, is de mate aan nuance en complexiteit die elk nummer bezit. En toch komt de muziek vooral luchtig over en lijken de Vermin Twins al die complexiteit niet al te serieus te nemen.
Met Pop weet het duo dan ook zowel de aandachtige luisteraar als zij die onbezonnen willen dansen op hun wenken te bedienen. Een plaat buiten categorie en wat ons betreft een schot in de roos. We vragen ons wel af hoe in godsnaam de twins er ooit in zullen slagen dit live te brengen. Only one way to find out …
Hieronder hebben we je alvast van enkele relevante links voorzien om je van de aanschaf van de plaat te verzekeren. Meer informatie over live data kan je eveneens via de onderstaande links vinden.