Vraag niet waarom, maar de titel deed ons denken aan cynische HLN-commentaren op Facebook. We zaten ernaast, zo bleek. Somewhere The Trains Are On Time is de hoopgevende tweede ep van het Brusselse van den Bear. De band rond Antoine van den Berg maakt dark pop, trage indierock en alternatieve postrock met een zelfrelativerend kantje, een goed antidotum voor bovengenoemd cynisme.
Hun tweede ep volgt dezelfde trend als hun eerste ep Songs For A Future Vacation. Antoine van den Berg laat zich bij het schrijven van zijn vaak donkere, poëtische songs beïnvloeden door plaatsen als Kopenhagen en IJsland en injecteert die met een dosis humor. In combinatie met zijn stemgeluid krijg je nummers waarin Matt Berninger nooit ver weg is.
Op opener I Don’t Know How To Kill bijvoorbeeld doet de samenzang ons onmiddellijk denken aan The National. Het nummer zet in met synth-beats en krachtig rollende drums om over te gaan in een wall of sound om u tegen te zeggen. In Old neemt een dreigende baslijn de rest van de band op sleeptouw, maar een melodieus refrein houdt de boel luchtig. Het nummer wordt helemaal melodisch in de samenzang met een gastzangeres en warme indie-gitaarriffs.
Met zijn donkere beats, trompetten en desolate lyrics is de single Copenhague wat ons betreft het hoogtepunt van de ep. Na deze explosieve song voelt Crop Circle vooral aan als een rustpunt. Het intrigerende The Ballad Of Pb & J wist ons dan weer te verrassen en sluit de plaat in schoonheid af.
Somewhere The Trains Are On Time bevat toegankelijke, melodieuze songs die getuigen van degelijke songwriting en een strakke productie. De steeds terugkerende dynamiek tussen troost en dreiging en de poëtische teksten van Antoine van den Berg maken van van den Bear een warme muzikale berengrot waar wij al eens graag komen schuilen.
