Dit dark synth/postpunk-duo uit Texas tracht het donkerste uit de jaren ’80 nogmaals tot leven te brengen met analoge synths en drummachines. En ja hoor… daar slaagt Twin Tribes in. Het geheel klinkt strak en vrij ‘clean’ afgelijnd, soms lekker dansbaar, afgewisseld met eerder melodische ‘luisternummers’. Dat de nummers over levende doden, occultisme en parallelle universums gaan, maakt het album Shadows niet bepaald luchtiger. Iets wat ons – donkere zielen van de nacht – wel smaakt…
The Path To Antares verwijst naar het schorpioen-sterrenbeeld en is de instrumentale intro van het album. Een mooie aankondiging van de acht nummers die volgen, hoewel het einde van de intro na precies 2 minuten vrij abrupt klinkt.
Shadows is een uptempo nummertje waarin de bas drum een stevige doorslag geeft. Lapiz Lazuli is opnieuw een kort instrumentaal intermezzo. Even zacht als de intro, bijna dromerig. De blauwe edelsteen waarnaar deze track verwijst hoort bij de boogschutter en zou de drager van de steen de innerlijke wijsheid geven om het heft in eigen handen te kunnen nemen en volledig zichzelf te kunnen zijn. Met een ‘back to the future’-istische intro begint Dark Crystal en dit maakt het nummer vrij filmisch. Iets wat we bij meerdere nummers wel hadden, wellicht door de tune-achtige sounds die veelvuldig in de nummers verwerkt zijn.
In Portal To The Void zit een heel herkenbaar gitaarrifje, dat we niet meteen konden plaatsen. Maar het is zeker: we hoorden het reeds eerder… (Aan de aandachtige lezer annex wandelende post punk-encyclopedie die de bron van dit rifje kan thuis brengen: laat het ons weten, uw muziekkennis zal beloond worden !)
Catharsis als afsluiter is het knapste nummer van het album. Omdat het afwijkt, omdat het donkere wanhoop en angst opwekt. Aan jou om te ervaren of het – zoals het een echte catharsis betaamt – dan ook leidt tot een zuivering van die wanhoop en angst !