We schrijven 1981. Op televisie zien we dreigende Sovjet-tanks die Afghanistan bestormen, in Engeland toont Thatcher zich als een harteloze bitch en met cowboy Reagan als president lijkt het wel alsof de wereld zijn verstand heeft verloren. Een gemoedstoestand die zich ook laat voelen in de alternatieve muziek, niet in het minst door de komst van de drumcomputer, een instrument dat als geen ander de soundtrack vormt voor de Koude Oorlog waarin Moeder Aarde is verwikkeld. Cold wave noemt men de muziek, een vlag die meer dan zijn lading dekt.
Ook in Abscon, een Franse gemeente nabij Lille, horen we de gillen van een verstikkende generatie. De naam: Trisomie 21. De broers Phillipe en Hervé Lomprez zitten nog op school toen ze aan hun eerste composities begonnen. Omdat iedereen in het Frans zong, besloten de twee dat het veel cooler was om in het Engels te zingen, ofschoon er nooit een mens ook maar één woord van het Engels van Philippe heeft begrepen. Dat was ook de bedoeling. De band die vernoemd was naar het Syndroom van Down zat vol afwijkingen. Bijna afstotelijk, maar tegelijkertijd uiterst charmant.
Vier jaar na hun oprichting worden ze getekend door het toen piepjonge PIAS (Play It Again Sam) dat in zijn beginjaren met bands als Front 242, Parade Ground, Dole of The Legendary Pink Dots zo wat de bakermat van de EBM-cold wave was. De wereld veroveren deden ze niet, maar de twee broers werden wel culthelden die een geheel aparte stijl hadden en eigenlijk zo eigenzinnig waren dat hun geluid niet gekopieerd kon worden.
Muziek ook voor verschillende generaties, zo haalden verleden jaar bij ons The Spectors het in hun geniale hoofd om Logical Animal te coveren, dit maar om te zeggen hoe tijdloos de muziek van het duo is.
Elf jaar geleden verscheen op Alfa Matrix de zeer gelimiteerde cd-box 25 Years en één van de schijfjes bevatte onuitgegeven materiaal van de twee dat ze tussen 1978 en 1981 opnamen. Een knap stukje minimal wave-werkje dat nu een tweede levensadem krijgt door de vinylrelease op het (eveneens) Belgische Minimal Maximal.
Elf songs staan er op waaronder bijvoorbeeld de demoversie van hun grootste hit La Fête Triste of de eerste versies van latere culthits als See The Devil In Me of Is Anybody Home?, maar ook tal van onuitgebrachte songs die de broers in hun schooljaren hebben neergepend. Wat opvalt is alweer die grote klasse en dat compleet unieke geleid. Misvormde synths, oergillen, ijskoude drumbeats en de mistroostige gitaarklanken van Hervé.
Vintage Rarities 1978-1981 is op vinyl en cd (200 exemplaren) uit en zonder meer één van de aanraders van dit moment voor iedereen die iets voelt voor de soundtrack uit die koude jaren 80.
Trisomie 21 is trouwens nog altijd actief. Na een waanzinnige show in thuisfront Lille vorig jaar, staan ze binnenkort twee keer in België (op vrijdag 25 mei in L’Entrepôt in Arlon en deze zomer op W-Fest).