Het recept voor transistorcake moeten we je helaas schuldig blijven. Maar misschien helpt het dat Transistorcake heerlijke muziek maakt? Op zijn eerste ep wekt de jonge Belg zijn verzameling antieke en minder antieke synthesizers tot leven en tovert er uiterst sfeervolle elektronische muziek uit tevoorschijn.
Future Plan I, de opener van de ep, gaat bijzonder episch van start. Voor deze intro hebben tientallen groepen ongetwijfeld een nier veil, want ze lijkt de aanloop te vormen naar een al even epische stadionhymne. Daar is het Transistorcake echter niet om te doen: hij schildert met een rijk klankkleurenpalet rustig verder aan de zinderende soundtrack van een ingebeelde film. Naadloos gaat dit nummer over in Future Plan II, dat weliswaar minder memorabel is, maar in diezelfde zwoele sfeer baadt.
Ribbles beeldde Transistorcake zichzelf naar eigen zeggen in terwijl het gespeeld wordt door een liveband op een met cocktails overgoten zwembadfeestje in het Los Angeles van de jaren tachtig. Een omgeving die wij stervelingen enkel kennen uit films, en dit nummer lijkt dan ook weggelopen uit Scarface of Wall Street. Net zoals afsluiter Kluts eigenlijk, al wordt hier het gaspedaal stevig ingedrukt en draait de drummachine overuren om een grootse, mysterieuze, bloedstollende sfeer te creëren.
Wie een thriller draait die zich afspeelt in de jaren tachtig, weet vanaf nu dat Transistorcake de man is om de soundtrack in elkaar te knutselen. En wie hongert naar gloedvolle, meeslepende elektronische muziek, hoeft ook niet verder te zoeken.
