In tijden van hoogstaande technologie, blijkt eenvoud nog altijd de grootse scoonheid te zijn. En dat is ook de reden waarom heel wat artiesten ernaar teruggrijpen, tijden toen een lied nog een lied was en niet het getover uit allerhande computerprogramma’s.
Rootsartiest Tiny Legs Tim is er zo één van. In het verleden deelde hij reeds het podium met namen als de legendarische Richard Thompson, onze eigen bluesheld Roland en zelfs met (jawel) Pete Doherty, maar met zijn vierde plaat wil de Gentenaar vooral op eigen benen staan.
Hoewel hij bijgestaan wordt door mondharmonicaspeler Steven Troch, wordt alles door Tim toch zeer sober ingekaderd. Alles werd rechtstreeks op een tape opgenomen, en er was ook maar één micro (één van hetzelfde type dat werd gebruikt door Edith Piaf en Django Reinhardt) en een Martin 017-gitaar. Meer analoog dan dit kan dus niet, en daardoor dwingt Tim je bijna om naar zijn mix van delta blues, ragtime en folk-country te luisteren.
Twaalf liedjes staan er op dit in mono opgenomen schijfje. Het is niet nodig om de wenkbrauwen te fronzen. Mono klinkt inderdaad een wat vreemde keuze in tijden dat we ieder uur nieuwe software in de maag gestompt krijgen die ons een beter geluid moeten geven, maar het werkt ongelooflijk. De songs op Melodium Rag klinken wel alsof ze gespeeld zijn in dagen dat Robert Johnson zijn ziel op de crossroads verkocht. Simpele muziek waar tegelijkertijd zeer goed over is nagedacht, want op deze release is geen noot te veel gespeeld.
Een plaat die louter is gemaakt voor fervente country-bluesfanaten? Wel, dat is Melodium Rag nu net niet. Het helpt je misschien wel om er achter te komen wie of wat Tim heeft beïnvloedt, maar de twaalf songs zijn in de eerste plaats heerlijke oorwurmen.
Een plaat die geen seconde Belgisch klinkt, maar tegelijkertijd door Tims genie toch ook geen afkooksel van de Amerikaanse helden is. De muziek van Tiny Legs Tim klinkt anders, en in deze woelige tijden een meer dan welkome oase van rust.
