“You don’t need a weatherman to know which way the wind blows”. Eén woord uit een zin van Subterranean Homesick Blues van Bob Dylan en The Weathermen was als band geboren. Ze namen elektro (met een eigenzinnig kantje dat er uit sprong) op, verwezen met hun bandnaam naar een Amerikaanse, extreemlinkse beweging en stuurden de opnames naar een platenmaatschappij. Met de groeten van enkele mysterieuze Amerikanen die de Europese muziekscene zouden innemen, waarna ze bij het label Play It Again Sam ([PIAS]) op slag een contract binnenhaalden en in 1987 met hun nummer Poison een heuse hit scoorden. The Weathermen was dus wat je op zijn minst een ‘bad ass’-duo kan noemen.
Van artiest Bruce Geduldig, de Amerikaanse acteur en kunstenaar die vanuit visueel artistieke kant de acts, visuals, belichting… bij de optredens van Tuxedomoon voorzag, moest muziekpartner in crime Jean-Marc Lederman drie jaar geleden reeds afscheid nemen. Drie jaar na Bruces’ overlijden en het einde van The Weathermen haalt Lederman, Belgische legende die we ook kennen onder de naam Kid Montana in de jaren ’80 en van zijn samenwerking met Front 242, Fad Gadget en Alain Bashung, wel nog heel wat moois naar boven, dat hij ook met ons wil delen: de instrumentale backings die The Weathermen gebruikte op live-optredens in 1988 (hun eerste optreden), 1989, 2006 en 2009 (hun laatste optreden in pop-up-club The Kissinger in Antwerpen) én live-opnames van een concert in Cahier De Brouillon in Hoogstraten in 2006.
Wat zo ‘schoon’ is bij de nummers (waarvan zowel de backing tapes als de live versie te horen is), is het contrast. De remasters van de backingtracks zonder zang die afgelijnd klinken (en toch niet té clean) en de live-opnames die voorzien zijn van rebelse vocals, waar een punkattitude boven zweeft en die een lading ‘je m’en foutisme’ ademen. De kwalitatieve sterkte van de elektro-elementen komt helemaal tot zijn recht bij de backingtapes.
De kwaadheid en opwinding in de Intro Susanna blijft ironie behouden. De hit Poison sluit hier met het gerinkel van (een nog echte jaren 80-) telefoon en de ondertussen legendarische zin ‘Oh and by the way, you can call me poison’ perfect op aan. De live-opname van 2006 klinkt plagerig, uitdagend, speels… fun! Zonder stemmen instrumentaal enorm sterk en dansafdwingend. Je vindt twee versies: de backing tracks van 1988 en die van 2009.
Versneden, chaotische geluiden en beats maken Berlin een koud, industrieel klinkend nummer. Ook I’m Tight is een nummer dat zo’n sterke industrial-klank heeft. Voor ons de sterkste backing track op dit album.
De backing tracks van Don’t Drink & Drive klinken door hun eenvoud theatraal, licht dwingend. Terwijl de zang het nummer dan weer erg donker en zwaar maken. Prachtig eigenlijk.
Eerder eenvoudig en rustig, klinkt Punishment Park. Ook in de live versie, lijkt het alsof de zang zacht fluisterend werd gebracht. Bang! is een nummer met een heel sterke elektrobasis. Dynamisch, opwindend, stoer ! En daar sluit Hot Rod Heaven met scheurende hot rods en pittstopgirls mooi bij aan qua stijl.
Ice Cream Truck doet muzikaal geen seconde aan zoete vanille denken, maar klinkt wel hard en koud. Hetzelfde geldt zeker voor de knappe tekst: ‘The church bells chimed a melody out of time like an ice cream truck doing the river Kwaï.” Transit was een van de weinige waarbij de backing track vrij magertjes klonk en waarbij de zang het nummer volledig maakt. De zang in de live versie zorgen hierbij voor het volume.
En dan zijn er nog enkele nummers waarvan je enkel de backing tracks op het album vindt: Surveillance Star, Domotic en met een sterke industrialsound, Heatseeker. Old Friend Sam start meteen met een knappe, uitwaaierende soundscape. Een elektropareltje.
Voor de release van die instrumentale backings was Lederman onzeker, omdat de voor hem essentiële vocals aanvankelijk wel als ‘ontbrekend’ aanvoelden. Maar de remasters van deze tracks klinken knap en vatten – ondanks de afwezigheid van de stem – toch alles waar The Weathermen voor stond: inventief, vrijpostig, niet gebonden aan normen, uitdagend én wat je crossover – waar dan nóg een hoekje af is – kan noemen.
The Weathermen’s Long Lost Live Instrumental Backing Tapes is verkrijgbaar op dubbel-cd: eentje met de instrumentale backings en eentje met de live-opnames van het optreden in 2006. Daarnaast is er ook – in beperkte oplage – een picture disc te verkrijgen. Op deze lp vind je zes nummers en een downloadcode voor alle backing tracks.
Oh… and by the way: You can call us Poison too!
Bestellen kan bij Wool-E Discs en Dans Les Profondeurs
The Weathermen: Facebook / Website
Jean-Marc Ledermand: Facebook / Website
