The Washing Planck wordt gevormd door het duo Matteo Mariano (synths, tapes) en Domenico Diano (synths, programming). Het tweetal werkt al meer dan twee decennia met elkaar samen in een diversiteit aan projecten, gaande van experimentele elektronische muziek tot oubollige progrock.
Mariano bracht onder de naam phoanøgramma recent nog een interessante plaat uit bij Reverse Alignment, getiteld The Void On A Distant Sun. Zijn retroprogrockband The Grand Socks gaan we daarentegen geen kans geven wegens niet ons ding.
Domenico houdt zich vooral onledig met het zelf in elkaar knutselen van muziekinstrumenten met een voorkeur voor analoge en digitale synthesizers. Daarnaast speelt hij bas en saxofoon en maakt net als zijn compagnon in The Washing Planck deel uit van die eerder genoemde sokken.
Voor hun eerste album in deze gedaante kiezen ze voor een herhalende automatisering gebaseerd op theorieën van Max Planck en Richard Feynmann. Met steeds dezelfde instrumenten en geluiden laten ze het toeval beslissen. De twee stukken vormen samen twee mogelijke paden die elk een mogelijke klankwereld genereren maar die een andere keer totaal anders kan klinken.
Er wordt willekeurig op start en stop gedrukt en tussendoor horen we wat er gebeurt. Het resultaat van hun experiment is minimale elektronica met veel herhalingen waarbij we ons moeten verplichten niet regelmatig naar onze voordeur te lopen omdat we vermoeden dat de bel is overgegaan.
Zo komt hun moeilijkdoenerij uiteindelijk toch ons dagelijkse leven binnen, al is het via een waarschijnlijk onbedoelde omweg. De subliminale informatie die in de hoesafbeeldingen zit vervat laten we over aan de verbeelding van degene die daar interesse voor kan opbrengen. Wij gaan nog eens de voordeur checken.
