Ze vliegen in een baan om de aarde in allerlei Space Shuttles maar die van hen, van The Very Very Danger, staat nog niet op ontploffen.
Zij ook niet, hun songs op dit, Submarine Chase in Outer Space, ook niet al flirten er sommige met dynamiet. Maar hoe ziet hun wereld er eigenlijk uit? Zoals in een film als Barbarella, uit 1968? Rondtollen in outer space?
Zoiets, ja. Ze leveren hun kaartjes af in opener Adressing The New Recruits en doen dat nog eens over in The Fasted Forward. Allemaal goed hoor, het vlamt en het klinkt bepaald chaotisch waarvoor ze hier al tien extra punten krijgen. Maar let wel, evenwel: ze gaan als een exotisch gerecht in een al even exotisch land zwaar op de maag liggen. Want ze schakelen. Zoals wielrenners dat horen te doen, eens het bergop gaat maar hier gaat het nergens bergaf. Mimfim is, om maar iets te noemen, een geweldige song.
Waar ze evenwel naartoe willen? Nog een paar toertjes rond onze planeet? Dat ze maar hier blijven, en een song als Chainsawhands spelen, want live moet dat fantastisch klinken en dat doet het eigenlijk nu al. Ze doen ons aan Måneskin denken, die wonnen het Songfestival en dat is niks om je voor te schamen want het prachtgroepje ABBA deed dat ook ooit.
Nog iets? Ze zijn Belgisch en ze heten Kitty, Bunny en Bear. En ze nemen het allemaal niet zo ernstig. Zou jij ook niet moeten doen.
In de Rock-‘n-Roll Hall of Fame gaan ze hen niet opnemen. Nu ja, ons ook niet. Amuseer je hiermee. Dat hoort altijd de bedoeling te zijn.
