Opgericht in 2013. Gevormd door een gemeenschappelijk project. Genoemd achter het syndroom. De heren van TMHA (oftewel The Mary Hart Attack) komen opdraven met hun debuutplaat The Falling Sun. Zet alvast 28 april in je agenda!
Twee jaar geleden stuurden ze hun EP A Dark Green Light de wereld in. Vorig jaar werd hun repetitiekot leeggeroofd. The Mary Hart Attack besloot niet bij de pakken te zitten en zette volle vaart achter hun eerste langspeler.
The Falling Sun is een perfect voorbeeld van een mix tussen noise, shoegaze en postpunk. Al in het eerste nummer In Dreams is er een overload aan fuzz, experimentele geluidjes en vage vocals. Spiders geeft eerder een westernachtige schwung, om de hardheid te doorbreken. Vergis je niet. Dit is op en top (én uitermate) scheef vakwerk.
Halverwege de plaat breekt This Room de spanning met een kinderliedje, dat niet zou misstaan in eender welke horrorfilm uit de jaren 80, om te monden in een helse chaos aan gitaargeluiden en vocals die doen denken aan Lemmy Kilmister.
In Who Used To Be Me neemt de drums even de leiding over met een impressionante introsolo. Ook hier wordt opgevolgd met veel scheve gitaargeluiden en een nog barakere (op de goede manier natuurlijk) stem.
Face Throwing A Kiss begint met een radiostem (op speed) die deze laatstgenoemde woorden blijft uitkramen. Veel geruis volgt op, met uiteindelijk een rustig basdeuntje dat maar één ding verklaart: het einde der tijden is nabij.
Het Mary Hart syndroom mag er dan wel voor zorgen dat je een soort van epileptische aanval krijgt als gevolg van het luisteren naar een bepaalde stem, The Mary Hart Attack riskeert hierop geen twijfel. Epileptische aanvallen verzekerd (en stiekem kan je daar nooit meer zonder).
MATHIAS BEX