En toen riep de jachtige, zich een weg door de opeengepakte menigte banende ober: “Pardon, Servisch!” Een flauwe kwinkslag om te kennen te geven dat we hier met een band uit ex Joegoslavië te maken hebben. Ter wereld gekomen in 1996 als Stone To Flesh timmeren de blackmetalmannen van The Stone al meer dan twintig jaar aan de weg, Kosturnice is hun negende.
Kosturnice, het betekent gewoonweg knekelhuizen (een bergplaats voor beenderen) of – voor wie tijdens de les Latijn niet op de schoolbank lag te dagdromen – ossuaria. De band rond founding father Kozeljnik (gitaar) klinkt vrij traditioneel en niet al te grensverleggend. The Stone gaat verder dan de tweede golf van black metal en legt eigentijdse accenten met hun postblack en melodische black-death metal en – let even goed op bij Engulfed By The Abyss – een afgemeten toefje thrash.
Over de schorre strot van zanger Glad valt niet veel te zaniken: een solide Slavische metalstem. Het album begint weinig spectaculair met Pramaglina en komt pas beter uit de verf met Okamenjen. Het Behemoth-achtige Tremors Beneath The Ground Of The Charnel House maakt veel onderhuidse dreiging voelbaar en Ime Koje Su Razvejali Vetrovi klinkt dan weer onstuimiger dan een Servisch drinkgelag.
Het titelnummer ligt in de muzikale lijn van Mgła, met hier en daar een hint naar de genialiteit van de Polen, maar legt tevens een euvel van de plaat bloot: de lead gitaar is op heel wat nummers niet prominent genoeg aanwezig.
Niet vies van pronkzucht en met oog voor melodische en driftige gitaarpartijen, pientere songstructuren, dynamiek en urgentie en een grimmige, bij vlagen sinistere stemming, hameren de Serviërs er, afgezien van een sprankeltje hoop en houvast, hun Balkan-mistroostigheid en een boodschap van nihilisme en persoonlijke duisternis en somberte in.
Begrijp ons niet verkeerd: The Stone is meeslepend, onstuitbaar en genadeloos. Een van de betere nieuwe aanwinsten van het Belgische Immortal Frost Productions, maar muzikaal mist het album wat diepte en gelaagdheid. Beterschap is er op de tweede helft van de plaat. In zijn geheel evenaart Kosturnice evenwel niet de kracht van het onverslijtbare Nekroza (2014) en snakten we naar iets meer opbouw en coherentie. The Stone: goed en bevredigend maar niet groots.