“Een moeilijke plaat om te maken maar geweldig dat we ze nu kunnen uitbrengen”, zegt frontman Rob Goodwin van The Slow Show over hun net uitgebracht vierde album Still Life. Moeilijk door de lockdowns en de reisverboden die ervoor zorgden dat de bandleden elkaar bijna 2 jaar niet hebben gezien. Die andere bandleden zijn Frederik ’t Kindt (keys), Joel Byrne-McCullough (gitaar) en Chris Hough (drum). Het centrale thema van Still Life is rouw en genezing.
Opener Mountbatten weerspiegelt dit thema zeker met gesproken en gezongen tekst, klassieke en elektronische geluiden. De verschillende lagen van verdriet zijn herkenbaar.
Na een oproep door de band op sociale media om verhalen te delen met hen over het thema isolatie, kwam er een invasie van berichten binnen. De band haalde hun inspiratie uit deze verhalen voor Anybody Else Inside.
In het dromerige, rustgevende Slippin’, eindigend met trompetsolo, komt men tot het besef dat het tijd werd om een stad en het oude leven achter te laten. De muziek voor Rare Bird ontstond rond een vocale sample waarmee Frederik werkte. Hij zwierde er klassieke piano bij en we horen zelfs een koortje op de achtergrond.
Het optimistische Woven Blue, ook al gaat het over een uiteenvallende relatie, gaat Blue Nights vooraf, dat handelt over loyaliteit, de belofte om niemand op te geven waar je van houdt.
Breathe bevat samples van John Boyega’s emotionele strijdkreet ter ondersteuning van Black Lives Matter.
Het romantische Hey Lover en het vieren van verandering in Who Knows brengt ons bij de afsluiter Weightless. Dit bijna 7 minuten durende nummer is geschreven rond het gedicht Transit dat Rob jaren geleden schreef over gevoelens die evolueren. Een echt pareltje.
De vierde van The Slow Show is terug een knap album met mooie teksten en atmosferische muziek.
