The Seatsniffers voorstellen aan muziekliefhebbers lijkt ons eigenlijk overbodig. Maar aangezien niemand perfect is even een korte intro. The Seatsniffers verrezen uit de as van de Dizzy Dave Band. Zanger Dave ging naar The Electric Kings en de resterende bandleden begonnen The Seatsniffers. De officiële première van The Seatsniffers was in 1995. Ze spelen een mix van roots, rock-’n-roll, rockabilly, tex mex, enz… Dit alles overgoten met een scheut “punky attitude”. Doe daar nog een geweldige live reputatie bij en je hebt een idee waar The Seatsniffers voor stonden!
The Seatsniffers brachten hun debuutalbum uit in 1997. De bezetting, die grotendeels onveranderd bleef, bestond uit Walter Broes op gitaar en vocals, Roel Jacobs op saxofoon, percussie en backing vocals, Bob De Houwer op basgitaar en Piet De Houwer op drums en backing vocals.
Opener Loudmouth zet de toon, vette gitaren, een stampende groove en een sax die het afwerkt. Het belooft een dik half uur nostalgie met herinneringen aan vetkuiven te worden. Everybody’s Talking drijft het tempo nog iets naar boven. Als je nummer maar 1:45 duurt moet het vooruit gaan natuurlijk. Het samenspel tussen saxofoon en gitaar is heel knap.
Castin’ My Spell , een nummer van Johnny Otis, is de eerste cover van de plaat. Ze doen dit voortreffelijk. Respect! UFO is ook uitgekomen op single. De intro zuigt je zo het nummer binnen. Het Twilight Zone riedeltje is de voorbode van een uitstekende song met een leuke tekst. Assembly line was ook een single maar dan in 1996, nog voor de release van dit album dus. Dit is voor ons een voorbeeld van hoe The Seatsniffers live klinken. Vlammende riffs en ook knap solowerk, een sax die altijd doet wat hij moet doen, niet te veel of te weinig en de broertjes De Houwer die het tempo bepalen met hun uitmuntende ritmesectie.
Think Of Me geeft ons een beetje ademruimte. Iets rustiger en heel mooi gezongen. Linda Lu is een cover van Ray Sharpe. Ze geven een eigen draai er aan en maken het bijna beter (zeggen dat het beter is dan het origineel zou heiligschennis zijn).
Met 3 Times Lucky krijg je een typisch nummer van The Seatsniffers. De balans tussen al de instrumenten is opvallend. Yes I Do valt op door zijn ritme. De broers bepalen het nummer en geven het een heel toffe drive. Op 5 More Minutes steelt Roel Jacobs de show. Wat een saxofonist!
She’s A Fox is een nummer met een trager ritme. Let op de heel toffe overgang, inclusief gefluit, naar de gitaarsolo. Million $ Baby, Stop Teasin’ en My Baby Wears Black zijn een voortzetting van het beproefde recept, ijzersterke songs gespeeld door supermuzikanten.
The Seatsniffers houden niet van ellenlange nummers wat zeer hard opvalt op dit album, er zijn maar vier nummers die boven de 3 minuten gaan waaronder dan ook nog de Otis cover. En dat is niet verkeerd. Geen ellenlange solo’s of breed uitgesponnen stukken. Gewoon goede songs, recht voor de raap. Voor ons staat hier geen enkel slecht nummer op.
Wederom een pareltje uit de Belgische muziekgeschiedenis die gewoonweg in je platenkast hoort.