“Pastoral Postdoom”, dat is het genre waarin het Engelse The River zich beweegt. Het is een beetje een rare term maar misschien is het ook weer niet helemaal van de pot gerukt.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, A Hollow Full Of Hope is een boeiende en diep emotionele doomplaat die elke liefhebber van het genre in huis zou moeten halen. We krijgen enkele ferme lappen melodieuze doommetal met mooie vocalen van Jenny Newton en een intense sfeer op ons bord. The River heeft er ook genoeg ervaring in want ze bestaan al sinds 1999.
Toch begint de plaat eigenlijk niet als een “pastoral postdoom” album. Opener Fading heeft meer weg van een indie/shoegaze nummer met akoestische gitaren, piano en de ingetogen zang van Jenny. Ergens fungeert dit nummer als intro maar het is wel een dijk van een alternatief pop nummer. Het is zo’n nummer waarmee bands het metal-juk van zich af kunnen werpen en meer aandacht vanuit de mainstream kunnen krijgen, als ze dat willen. Maar dan komt Exits, een bom van een doommetalnummer dat hard aan The Gathering doet denken. De muziek knalt lekker, is niet te complex en komt met genoeg melodie om te blijven boeien. Ook hier weer komen op den duur de akoestische gitaren boven en dat maakt het geheel alleen maar mooier.
En dat komt wel vaker voor op A Hollow Full Of Hope. Hoewel het nog regelmatig hard en heavy is, neigt deze plaat echt wel meer naar shoegaze en dreampop dan naar metal. Tiny Ticking Clocks lijkt het voorbeeld van de opener te herhalen waardoor het alweer een prachtig alternatief pop nummer wordt. De vioolsolo versterkt dat gevoel nog eens. Op A Vignette wordt de distortionknop weer opengedraaid maar ook hier lijkt de sfeer eerder ingetogen en melancholisch dan doomy. Meer Low dan Conan en meer Slowdive dan My Dying Bride. Afsluiten doen we met het bijna lieflijke Hollowful dat opnieuw op akoestische gitaren en viool steunt.
Het verdict? A Hollow Full Of Hope is een ijzersterke plaat geworden. The River bestaat uit rasmuzikanten die niet bang zijn om emotionele muziek te maken en uit de comfortzone van hun genre te stappen. Het is een aanrader voor doom fans én voor indie/shoegaze fans. En, het is een perfect antwoord op de debiele zin “ze maken tegenwoordig geen goede muziek meer”. Dat doet The River dus wel!